Een overzicht van status Epilepticus

Status epilepticus is een gevaarlijke situatie die historisch wordt gedefinieerd als een aanval of een cluster van aanvallen die langer dan 30 minuten duurt zonder verbetering van het bewustzijn. Wanneer aanvallen niet vanzelf of met medicatie verbeteren, kunnen ze hersenbeschadiging of zelfs de dood veroorzaken. Daarom wordt deze definitie van 30 minuten niet gebruikt in de klinische praktijk; in plaats daarvan wordt elke continue aanval die vijf minuten of langer duurt, of twee of meer opeenvolgende aanvallen zonder herstel van het bewustzijn als status beschouwd, die onmiddellijke behandeling met anti-epileptica vereist. Er zijn echter momenten waarop iemand met status epilepticus ondanks behandeling niet verbetert.

Symptomen

Over het algemeen duren aanvallen enkele seconden tot enkele minuten, afhankelijk van het type aanval. Er kunnen echter langdurige aanvallen optreden – en zijn altijd een noodgeval.

De symptomen van status epilepticus kunnen in sommige situaties gemakkelijk te herkennen zijn, maar in andere niet. Sommige gevallen van status epilepticus kunnen subtiel zijn, vooral bij mensen die ernstig ziek zijn.

Jonge baby’s of kinderen met ontwikkelingsproblemen kunnen epileptische aanvallen krijgen die worden gekenmerkt door verlies van spierspanning, wat onopgemerkt kan blijven. Bovendien kunnen mensen die extreem ziek zijn en die al een lage mate van alertheid hebben, ook aanvallen krijgen die niet voor de hand liggen.

Symptomen van status epilepticus zijn over het algemeen dezelfde als die van epilepsie. De verschillen liggen in hun duur en het feit dat de aanvallen herhaaldelijk kunnen plaatsvinden zonder dat de persoon weer bij bewustzijn komt.

Symptomen van status epilepticus kunnen zijn:

• Aanhoudend schudden of schokken van het lichaam dat langer dan vijf minuten aanhoudt
• Op de grond vallen en niet meer reageren
• Gebrek aan alertheid langer dan vijf minuten
• Langdurige starende spreuken
• Verminderde spierspanning gedurende langer dan vijf minuten
• Herhaalde gezichtsbewegingen, geluiden of gebaren (meestal met een gebrek aan bewustzijn) die langer dan vijf minuten duren

Oorzaken

Sommige triggers en aandoeningen maken status epilepticus waarschijnlijker, maar soms kan het optreden zonder een bekende reden.

Mogelijke triggers zijn onder meer:

• Epilepsiesyndromen: Mensen die lijden aan ernstige epileptische aandoeningen, zoals het syndroom van Rasmussen, het Rett-syndroom, het Lennox-Gastaut-syndroom en het syndroom van Dravet, zijn vatbaarder voor status-epilepticus. Afleveringen komen vaker voor tijdens ziekte, infectie of wanneer medicijnen worden overgeslagen. Ze kunnen optreden zonder een trigger.

• Cerebrale schade: Mensen die uitgebreide schade hebben opgelopen aan de hersenschors, het gebied van de hersenen dat het meest vatbaar is voor aanvallen, hebben meer kans op status epilepticus dan mensen met kleine gebieden met beperkte hersenbeschadiging. Hypoxie (lage zuurstof) voorafgaand aan de geboorte, hersenverlamming, hoofdtrauma en ernstig bloedverlies kunnen aanzienlijke hersenschade veroorzaken die de kans op status epilepticus kan vergroten, zelfs jaren nadat de aandoening is verdwenen.

• Hersentumor: Tumoren en kanker in de hersenen kunnen epileptische aanvallen veroorzaken en status epilepticus veroorzaken, vooral als ze groot of talrijk zijn.

• Elektrolytafwijkingen: Bloedverlies, uitdroging, ondervoeding, overdosis drugs en medicijnen kunnen allemaal een verstoring van de elektrolytenbalans veroorzaken die epileptische aanvallen en status epilepticus kan veroorzaken.

• Overdosis of ontwenning van drugs of alcohol: Alcohol en drugs zoals cocaïne, methamfetamine en heroïne kunnen korte aanvallen of status epilepticus veroorzaken. Ontwenning van drugs of alcohol na zwaar of langdurig gebruik kan net zo gevaarlijk zijn, en epileptische aanvallen veroorzaken tijdens de wachttijd en tot enkele dagen daarna.

• Encefalitis: een infectie van de hersenen, hoewel niet gebruikelijk, kan ernstige, langdurige status-epilepticus veroorzaken.

Prevalentie en risicofactoren

Status epilepticus komt elk jaar bij 50.000 tot 150.000 mensen in de Verenigde Staten voor. Het is waarschijnlijker bij kinderen onder de 10 jaar, volwassenen boven de 50 en mensen met koortsstuipen (koortsgerelateerde) aanvallen.

Onderzoek toont aan dat zwarte mensen significant meer kans hebben dan mensen van andere rassen om status epilepticus te ervaren. Onderzoekers vermoeden dat dit, althans gedeeltelijk, te wijten is aan sociaaleconomische factoren die van invloed kunnen zijn op de mogelijkheid om toegang te krijgen tot behandeling.

Overlijden door status epilepticus komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen, en het komt vaker voor met de leeftijd. Kinderen onder de 10 jaar hebben de beste resultaten, met sterfgevallen in minder dan 3 procent van de gevallen. Voor volwassenen loopt dat op tot 30 procent.

Diagnose

Status epilepticus kan worden gediagnosticeerd door klinische observatie, maar meestal wordt elektro-encefalogram (EEG), beeldvorming van de hersenen of een lumbaalpunctie is nodig om de diagnose te verifiëren.

• EEG: Omdat de klinische symptomen van status epilepticus en verschillende andere aandoeningen vergelijkbaar kunnen zijn, is meestal een EEG nodig om onderscheid te maken tussen aanvallen en patronen die consistent zijn met aandoeningen zoals beroerte en encefalopathie.

• Beeldvorming van de hersenen: een computertomografie (CT) of MRI-scan (magnetic resonance imaging) van de hersenen kan nodig zijn om de oorzaak van de aanvallen te bepalen en om aandoeningen zoals een beroerte, hersentumor of ontsteking in de hersenen te identificeren.

• Lumbaalpunctie: als er een mogelijke infectie is, kan deze worden gediagnosticeerd met behulp van een lumbaalpunctie, een procedure waarbij vloeistof rond de hersenen en het ruggenmerg wordt getrokken om te testen.

Behandeling

Status epilepticus is een medisch noodgeval. Het kan de dood veroorzaken als gevolg van lichamelijk letsel, verstikking of als gevolg van de aanval zelf. De episode kan blijvende hersenbeschadiging veroorzaken, wat kan leiden tot verergering van aanvallen, verhoogde aanleg voor status epilepticus en cognitieve achteruitgang.

Als u of uw kind vatbaar is voor deze aandoening, zal uw zorgverlener u een recept voor een injecteerbaar anti-epilepticum geven. Voor een baby krijgt u mogelijk een formulier dat in het rectum wordt afgeleverd.

De American Epilepsy Society heeft aanbevelingen gedaan voor de behandeling van status epilepticus

Eerstelijnsmedicijnen voor status epilepticus zijn onder meer:

• IM (intramusculair) midazolam
• Intraveneus (IV) lorazepam
• IV diazepam
• Rectale diazepam
• intranasaal midazolam
• buccale midazolam

Als het eerste medicijn niet werkt, kan het medische noodhulppersoneel een tweede medicijn gebruiken, zoals:

• IV valproïnezuur
• IV fosfenytoïne
• IV levetiracetam
• IV fenobarbital

Deze medicijnen werken snel en hun effecten duren meestal niet langer dan een paar uur. Ze kunnen verergering van de symptomen veroorzaken bij mensen die geen epilepsie hebben. Lorazepam kan bijvoorbeeld encefalopathie verergeren.

Wanneer status epilepticus wordt veroorzaakt door medische problemen, is het belangrijk om deze aandoeningen te behandelen zodra de aanvallen onder controle zijn.

Behandelingsbenaderingen voor gerelateerde aandoeningen kunnen zijn:

• Behandeling van infecties
• Elektrolyt- en stofwisselingsproblemen corrigeren
• Behandeling met steroïden om zwelling veroorzaakt door tumoren te verminderen
• Operatie om een ​​tumor te verwijderen

Als u of uw kind status epilepticus heeft gehad, weet u heel goed hoe beangstigend het kan zijn. Het is belangrijk om de symptomen die optreden vlak voor de aanval te herkennen en medicijnen te nemen om deze te voorkomen. Zorg voor een handige methode om medische noodhulp in te roepen, zodat u zo snel mogelijk de juiste behandeling kunt krijgen. Met de juiste behandeling kunnen aanvallen onder controle worden gehouden, kunnen de episodes van status epilepticus worden verminderd en kunnen de veroorzakende oorzaak(en) worden aangepakt.