Hoe anorexia wordt gediagnosticeerd?

Anorexia (ook wel anorexia nervosa genoemd) is een ernstige eetstoornis die gepaard gaat met gevaarlijk gewichtsverlies of gebrek aan gepaste gewichtstoename, een verstoord lichaamsbeeld en angst voor eten en eten.

Hoewel anorexia ernstige gezondheidsproblemen kan veroorzaken, waaronder de dood, is het niet altijd gemakkelijk te herkennen, zelfs niet door de mensen die de aandoening zelf hebben.

Er bestaan ​​diagnostische hulpmiddelen om te helpen bepalen of een persoon anorexia heeft en om te helpen bij het bepalen van een behandelplan.

Professionele vertoningen

In niet-spoedeisende situaties begint het proces van het diagnosticeren van anorexia meestal met een eerste algemene beoordeling door een zorgverlener.

Tijdens deze beoordeling neemt de zorgverlener de medische en psychiatrische voorgeschiedenis van de persoon, inclusief de familiegeschiedenis, en voert een volledig lichamelijk onderzoek uit. Dit onderzoek kan het volgende omvatten:

• Vragen over de voedingsgeschiedenis, inclusief welk voedsel de persoon eet, hun eetgewoonten, gedachten over voedsel, enz.
• Vragen over lichaamsbeeld en geschiedenis van gewichtsverlies
• Lengte- en gewichtsmetingen
• Vergelijkingen met op leeftijd gebaseerde groeigrafieken
• Een bespreking van eetbuien en zuiveringsgedrag, inclusief het gebruik van laxeermiddelen, dieetpillen of supplementen
• Een overzicht van alle medicijnen die de persoon momenteel gebruikt
• Vragen over menstruatiegeschiedenis
• Een discussie over bewegingsgeschiedenis en oefeningen
• Vragen naar een familiegeschiedenis van eet- en voedingsstoornissen
• Een discussie over middelengebruik en geestelijke gezondheid (stemming, depressie, angst, zelfmoordgedachten), inclusief een familiegeschiedenis van stoornissen in het gebruik van middelen of psychiatrische stoornissen
• Vitale functies controleren, waaronder hartslag, temperatuur en bloeddruk
• Kijken naar huid en nagels
• Luisteren naar het hart en de longen
• De buik voelen

Een eerstelijnszorgaanbieder kan ook doorverwijzen naar een deskundige op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg, zoals een psychiater. Eet- en voedingsstoornissen bestaan ​​vaak naast andere psychische stoornissen.

DSM-5-criteria

Om te voldoen aan de criteria voor anorexia die zijn uiteengezet in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5), moet gedurende een periode van ten minste drie maanden aan het volgende worden voldaan:

• Beperking van de energie-inname ten opzichte van de behoefte, wat leidt tot een significant laag lichaamsgewicht in de context van leeftijd, geslacht, ontwikkelingstraject en lichamelijke gezondheid (minder dan minimaal normaal/verwacht)
• Intense angst om aan te komen of dik te worden, of aanhoudend gedrag dat gewichtstoename in de weg staat
• Verstoord door iemands lichaamsgewicht of vorm, eigenwaarde beïnvloed door lichaamsgewicht of vorm, of aanhoudend gebrek aan erkenning van de ernst van een laag lichaamsgewicht

Met andere woorden, een persoon:

• Vertoont gedrag dat het moeilijk maakt of verhindert om een ​​adequaat gewicht voor de gezondheid te behouden: dit gedrag kan bestaan ​​uit het beperken van de voedselinname, intensieve lichaamsbeweging om voedsel te ’tegengaan’, zelfopgewekt braken of misbruik van medicijnen zoals laxeermiddelen, diuretica, insuline of klysma’s.

• Heeft een intense angst om dik te worden of om aan te komen: deze angst kan aanhouden, zelfs als de persoon een lichaamsgewicht heeft dat te laag is voor zijn gezondheid. Ze kunnen lichaamscontrolegedrag vertonen, zoals zichzelf vaak wegen en/of meten en frequente “spiegelcontroles”. Gewichtsverlies of gebrek aan gewichtstoename verlicht deze angst zelden.

• Neemt hun gewicht en vorm onnauwkeurig of op een vervormde manier waar: ze kunnen zichzelf groter zien dan ze zijn, negatieve gevoelens hebben over hun lichaam en het gevoel hebben dat hun gewicht en vorm het belangrijkste deel van zichzelf zijn.

• Begrijpt of waardeert de ernst van hun toestand of gedrag niet volledig: ze zien mogelijk niet de gevaarlijke gevolgen voor de gezondheid van hun toestand of gedrag, inclusief levensbedreigende risico’s op hartstilstand, suïcidaliteit en andere gezondheidsproblemen die tot de dood kunnen leiden.

In het verleden waren de criteria voor anorexia de afwezigheid van een menstruatiecyclus. Dit is verwijderd omdat het mensen uitsloot die niet menstrueren, en het het moeilijk maakte om kinderen en jonge adolescenten te evalueren.

Diagnostische hulpmiddelen voor anorexia waren in het verleden ook specifiek gericht op gewichtsverlies. Omdat kinderen moeten groeien om hun gezondheid te behouden, houdt de diagnose anorexia nu in dat ze niet op de juiste manier in gewicht toenemen.

Labs en tests

Er kunnen tests worden uitgevoerd om andere gezondheidsproblemen uit te sluiten die gewichtsverlies en andere symptomen zouden kunnen veroorzaken, of om te controleren op problemen die kunnen zijn ontstaan ​​als gevolg van anorexia.

Deze kunnen zijn:

Bloedtesten

• Volledig bloedbeeld (CBC)
• Controleert op niveaus van albumine (een levereiwit)
• Maatregel van elektrolyten
• Nierfunctietesten
• Leverfunctietest
• Maat voor totaal eiwit
• Schildklierfunctietests

urineonderzoek

Bepaalde metabole functies kunnen worden gemeten met een urinetest.

Urineonderzoek kijkt ook naar de kleur en het uiterlijk van de urine, het microscopische uiterlijk en de chemie ervan.

Andere tests en procedures

Een botdichtheidstest kan worden uitgevoerd om te controleren op osteoporose.

Een elektrocardiogram (ECG) kan worden besteld om te controleren op problemen met het hart, zoals een trage hartslag of een abnormaal hartritme.

Er kunnen röntgenfoto’s worden gemaakt om zaken als stressfracturen of gebroken botten, long- of hartproblemen te controleren.

Zelf/thuis testen

Vragenlijsten, zoals de SCOFF-vragenlijst voor volwassenen, worden doorgaans gebruikt voor het screenen op eetstoornissen tijdens routinematige gezondheidsonderzoeken en sportfysische onderzoeken, en kunnen een nuttig hulpmiddel zijn voor zelfevaluatie.

Opkomend onderzoek

Een onderzoek uit 2018 geeft aan dat er geslachtsverschillen kunnen zijn in de presentatie en diagnose van anorexia en boulimia, met name omdat het verwijst naar de ernstindicatoren in de DSM-5. Deze studie toonde ook aan dat de ernstindicatoren in de DSM-5 voor anorexia mogelijk geen nauwkeurige meting geven voor mannen of vrouwen.

Een studie uit 2017 ondersteunt de behoefte aan meer onderzoek naar de nauwkeurigheid en validiteit van de ernstmaten die worden aangegeven in de DSM-5.

Een in 2017 uitgevoerd onderzoek suggereert dat er meer maatregelen nodig zijn om onderscheid te maken tussen constitutionele dunheid en anorexia, vooral sinds de verwijdering van amenorroe (uitblijven van een menstruatie) uit de DSM-criteria voor anorexia. Deze studie beveelt het gebruik aan van testen voor gratis T3-niveaus naast de bestaande criteria.

Het kan vaak moeilijk zijn voor een persoon die anorexia ervaart om te erkennen dat hij een gezondheidsprobleem heeft. Diagnostische hulpmiddelen zoals screeningstesten, lichamelijke en psychologische onderzoeken en andere gezondheidsprocedures kunnen helpen bepalen of u of iemand van wie u houdt een eetstoornis heeft, zoals anorexia.

Zodra de aandoening is herkend, zijn er manieren om te helpen en is herstel mogelijk.