Microplastics kunnen zich vanuit de darmen naar de hersenen verspreiden

Microplastics verspreiden zich van de darmen naar de hersenen en andere organen

Microplastics zijn zeer prominent aanwezig geworden in het milieu, inclusief in de bodem, voedsel en water.

De auteurs van de huidige studie definiëren microplastics als plastic deeltjes kleiner dan 5 millimeter. Ze wilden ontdekken hoe verschillende soorten microplastics de lichaamsorganen van muizen beïnvloeden.

De auteurs van het onderzoek probeerden de consumptie van microplastics te repliceren in een hoeveelheid die vergelijkbaar is met de menselijke blootstelling. Muizen werden via orale maagvoeding blootgesteld aan verschillende hoeveelheden polystyreen of gemengde polymeermicrosferen.

Nadat muizen microplastics kregen toegediend, onderzochten de onderzoekers serum-, hersen-, lever-, nier- en dikke darmweefsels om de aanwezigheid van microplastics te identificeren.

Onderzoekers identificeerden microplastics in meerdere organen, waaronder de hersenen, lever en nieren van blootgestelde muizen. Deze bevindingen laten zien hoe microplastics zich naar andere, afgelegen delen van het lichaam kunnen verspreiden.

Na blootstelling aan microplastic ontdekten ze ook dat er specifieke metabolische veranderingen plaatsvonden in de dikke darm, de lever en de hersenen.

Deze veranderingen waren afhankelijk van hoeveel blootstelling de muizen kregen en aan welk type microplastic ze werden blootgesteld.

“Door muizen bloot te stellen aan niveaus van microplastics die vergelijkbaar zijn met menselijke inname, ontdekten we dat deze deeltjes inderdaad vanuit de darmen naar organen zoals de lever, de nieren en de hersenen kunnen migreren”, legt Garcia uit.

“Eerder onderzoek van onze groep heeft aangetoond dat microplastics de immuunfunctie kunnen verstoren. Deze verstoring kan een probleem zijn bij het omgaan met infecties of kan mogelijk aandoeningen zoals inflammatoire darmziekten verergeren. Bovendien werd ons onderzoek gedurende een periode van vier weken uitgevoerd, waarbij significante veranderingen in het metabolisme werden aangetoond. Deze studie geeft inzicht in de langdurige accumulatie van microplastics in het lichaam, waardoor zorgen ontstaan ​​over chronische blootstelling. Bovendien bracht onze studie substantiële metabolische veranderingen aan het licht die verband houden met verschillende stofwisselings- en immuunstoornissen, waaronder veranderingen in het aminozuur-, lipiden- en hormoonmetabolisme.”

Dr. Heather Leslie, een onafhankelijke wetenschapper gespecialiseerd in het analyseren van microplastics en additieven bij mensen (en ecosystemen), gevestigd in Amsterdam en niet betrokken bij dit onderzoek, zei dat een belangrijke bevinding van dit onderzoek is dat “in een laboratorium gedoseerde microplastics dichtbij de bovenste deeltjesgroottelimiet voor De kruisende epitheellagen in de darmen worden na inname niet alleen geabsorbeerd, maar ook in de organen afgezet.”

“Deze bevinding laat onder gecontroleerde omstandigheden zien wat er in het lichaam gebeurt met ‘wilde’ microplastics, mijn term voor de microplastics die we in onze leefomgeving tegenkomen”, zegt Leslie.

“Dat is belangrijk omdat, als ze eenmaal op hun plaats zitten, gewone microplastics de biologie kunnen gaan verstoren, zoals de metabolomics in hetzelfde onderzoek hebben aangetoond voor meerdere organen.”

Er zijn meer onderzoeken nodig naar de effecten van microplastics

Ondanks de implicaties van deze bevindingen heeft het onderzoek beperkingen.

Ten eerste gebruikten de onderzoekers muizen voor dit onderzoek, dus toekomstig onderzoek is nodig om te zien of deze bevindingen ook op mensen van toepassing kunnen zijn.

Ook gebruikten de onderzoekers microplastics die geen chemische toevoegingen bevatten die gebruikelijk zijn in microplastics en die de consumptie van microplastics kunnen verergeren. Toekomstig onderzoek kan nagaan hoe deze chemicaliën de impact van microplastics op mensen kunnen beïnvloeden.

In deze studie is geen onderzoek gedaan naar de klaringspercentages van microplastics, die de impact ervan kunnen beïnvloeden. Onderzoekers evalueerden alleen de prefrontale cortex van de hersenen van muizen en konden de locatie van de microbolletjes niet precies vaststellen. Het is dus mogelijk dat microplastics de bloed-hersenbarrière niet zijn gepasseerd.

Onderzoekers merken verder op dat hun analyse van microplastics ook beperkt was. Toekomstig onderzoek kan zich richten op betere manieren om microplastics en weekmakers in weefsels te identificeren en te meten.

“Verder onderzoek is van cruciaal belang om veel vragen te beantwoorden over de manier waarop de accumulatie van microplastics een rol speelt in de menselijke gezondheid”, aldus Garcia.

“We moeten de algehele impact van microplastics beter begrijpen. Momenteel onderzoeken we hoe microplastics in de hersenen terechtkomen. Daarnaast maken we gebruik van nieuw ontwikkelde technieken om de accumulatie van microplastics in de menselijke hersenen, lever en nierweefsels te onderzoeken. Met deze technieken kunnen we microplastics isoleren uit biologische weefsels en deze kwantificeren met behulp van pyrolyse-gaschromatografie/massaspectrometrie.”

– Marcus Garcia, PharmD, auteur van het onderzoek

Het aanpakken van zorgen over blootstelling aan microplastics

Deze studie draagt ​​bij aan de bestaande medische literatuur over de omvang en invloed van microplastics, maar er moet meer werk worden verricht om de effecten volledig te begrijpen.

In de tussentijd zijn er een paar manieren om het risico op blootstelling aan deze stoffen te verminderen.

Uit recent bewijsmateriaal blijkt bijvoorbeeld dat het koken van water en het door een koffiefilter gieten ervan kan bijdragen aan de eliminatie van veel van de microplastics die in water voorkomen. Als onderzoek deze bevindingen blijft bevestigen, zou deze manier een meer gebruikelijke praktijk kunnen worden.

Leslie heeft aanvullende suggesties voorgesteld om het risico op blootstelling aan microplastics te verminderen:

• kies voor plasticvrije kleding en andere plasticvrije goederen
• kies voor geheel, minimaal bewerkt voedsel
• gefilterd water drinken

“We moeten besluiten om voor onszelf te zorgen en geen dingen te kopen die ongewenste plasticdeeltjes vrijgeven, omdat we niet vervuild willen worden door microplastics”, zei Leslie.

Niet-onderzoeksauteur Tracey Woodruff, PhD, professor en directeur bij het Environmental Research and Translation for Health (EaRTH) Center aan de Universiteit van Californië, San Francisco, vertelde ons dat het huidige bewijsmateriaal aantoont dat beleidsmakers zo snel mogelijk moeten handelen om te voorkomen menselijke blootstelling aan microplastics zal niet verder toenemen.

“We weten dat de plasticproductie de komende tien jaar naar verwachting snel zal groeien en dat betekent meer microplastics. Overheidsmaatregelen zijn de meest rechtvaardige en efficiënte manier om ervoor te zorgen dat mensen niet worden blootgesteld aan microplastics. In de tussentijd kunnen mensen hun gebruik van plastic beperken en overstappen op glazen/keramische en metalen containers voor water en opslagcontainers. Ook acties als het wassen van de handen en het gebruik van natte dweil- en hoopfilterstofzuigers zorgen ervoor dat de blootstelling aan stof laag blijft op plekken waar MP’s (microplastics) en andere chemicaliën graag samenkomen.”

– Tracey Woodruff, PhD, hoogleraar milieuonderzoek