Verminderde spierkracht en vermoeidheid beïnvloeden dagelijkse activiteiten, verminderen de mobiliteit en verlagen de kwaliteit van leven. Deze symptomen kunnen wijzen op problemen in de spieren, zenuwen, stofwisseling of andere lichaamssystemen. Het identificeren van de hoofdoorzaak vereist zorgvuldige evaluatie, omdat veel verschillende aandoeningen tegelijkertijd tot spierzwakte en vermoeidheid kunnen leiden. In dit artikel worden veelvoorkomende oorzaken van verminderde spierkracht en vermoeidheid uitgelegd en wordt uitgelegd hoe elke oorzaak wordt gediagnosticeerd en behandeld.
Oorzaken van verminderde spierkracht en vermoeidheid
1. Neuromusculaire aandoeningen
Neuromusculaire aandoeningen ontstaan wanneer ziekten zenuwen, neuromusculaire verbindingen of spiervezels aantasten. Genetische mutaties, auto-immuunreacties, infecties of blootstelling aan giftige stoffen kunnen deze aandoeningen veroorzaken.
Ziekten zoals myasthenia gravis, amyotrofische laterale sclerose en spierdystrofieën verstoren de communicatie tussen zenuwen en spieren of beschadigen de spiercellen rechtstreeks. Dit probleem leidt tot verminderde krachtopwekking en snelle uitputting tijdens beweging. Spiervezels reageren mogelijk niet op signalen of de signalen bereiken de spieren niet goed.
Vroege symptomen zijn meestal moeite met het tillen van voorwerpen, regelmatig vallen of slikproblemen. De symptomen verergeren meestal na verloop van tijd. Sommige neuromusculaire aandoeningen zijn levensbedreigend als de ademhalingsspieren erbij betrokken raken.
Neuromusculaire aandoeningen zijn zeldzaam. Myasthenia gravis komt bijvoorbeeld voor bij ongeveer 20 mensen per 100.000 inwoners. Spierdystrofieën zijn zeldzamer en meestal erfelijk.
Diagnose en behandeling:
Artsen voeren zenuwgeleidingsonderzoeken, elektromyografie en bloedtesten uit om autoantilichamen of genetische mutaties op te sporen. Een spierbiopsie kan helpen om de diagnose te bevestigen. De behandeling hangt af van de specifieke ziekte. Zo helpen acetylcholinesteraseremmers bij de behandeling van myasthenia gravis. Corticosteroïden en immunosuppressiva verminderen de auto-immuunactiviteit. Fysiotherapie helpt de mobiliteit en spierspanning te behouden.
2. Elektrolytische onevenwichtigheden
Onevenwichtigheden in elektrolyten ontstaan door uitdroging, nieraandoeningen, endocriene stoornissen of bijwerkingen van medicijnen. Deze onevenwichtigheden omvatten lage niveaus van kalium, calcium of magnesium.
Spiercellen zijn afhankelijk van de juiste concentraties elektrolyten om elektrische impulsen te genereren en samen te trekken. Een laag kaliumgehalte verstoort de prikkelbaarheid van spiercellen. Een laag calcium- of magnesiumgehalte verstoort de afgifte van neurotransmitters bij de neuromusculaire verbinding. Hierdoor kunnen de spieren niet effectief samentrekken, wat leidt tot spierzwakte en vermoeidheid.
Elektrolytstoornissen kunnen zich plotseling of geleidelijk ontwikkelen. Ernstige verstoringen van het evenwicht kunnen verlamming, hartritmestoornissen of toevallen veroorzaken. Diuretica, braken of diarree verhogen het risico op het ontwikkelen van elektrolytenonevenwichtigheden.
Milde onbalansen van elektrolyten komen vaak voor, vooral bij ouderen of mensen met chronische ziekten. In het ziekenhuis opgenomen patiënten hebben vaak last van deze onbalans tijdens de behandeling.
Diagnose en behandeling:
Bloedtesten meten de elektrolytenniveaus. De behandeling bestaat uit het behandelen van de onderliggende oorzaak, het vervangen van een tekort aan elektrolyten door orale of intraveneuze supplementen en het controleren van de hart- en nierfunctie.
3. Endocriene stoornissen
Endocriene stoornissen ontstaan door abnormale hormoonproductie of -regulatie. Veel voorkomende oorzaken zijn auto-immuunziekten, tumoren of genetische syndromen.
Endocriene aandoeningen die meestal leiden tot verminderde spierkracht en vermoeidheid zijn hypothyreoïdie, de ziekte van Addison en het syndroom van Cushing.
Hormonen regelen het energiemetabolisme en de omzetting van spiereiwitten. Bij hypothyreoïdie vertraagt verminderd schildklierhormoon de stofwisseling en vermindert de mitochondriale energieproductie, wat leidt tot spierzwakte en vermoeidheid. Bij het syndroom van Cushing breekt overmatig cortisol spiereiwitten af, wat spieratrofie veroorzaakt. Bij de ziekte van Addison verstoren een laag cortisol en aldosteron de natriumbalans en vermindert de beschikbaarheid van energie.
Endocriene aandoeningen ontwikkelen zich vaak langzaam. Naast spierzwakte en vermoeidheid zijn andere symptomen gewichtsveranderingen, huidveranderingen en abnormale bloeddruk.
Hypothyreoïdie komt voor bij ongeveer 5% van de bevolking van ons land. Andere endocriene aandoeningen zijn zeldzamer en worden vaak ondergediagnosticeerd.
Diagnose en behandeling:
Bloedtesten evalueren hormoonspiegels zoals schildklier-stimulerend hormoon, cortisol en elektrolyten. De behandeling bestaat uit het vervangen van hormonen of het gebruik van medicijnen om de hormoonproductie te onderdrukken. Het behandelen van de onderliggende ziekte zal de spierkracht en het energieniveau verbeteren.
4. Chronische infecties
Chronische infecties blijven bestaan wanneer het immuunsysteem een ziekteverwekker niet volledig kan elimineren. Chronische infecties die meestal leiden tot verminderde spierkracht en vermoeidheid zijn tuberculose, HIV/AIDS, de ziekte van Lyme en hepatitis C. Door een zwakke immuunrespons, een vertraagde diagnose of resistente organismen kunnen deze infecties blijven bestaan.
Chronische infecties activeren het immuunsysteem voortdurend. Immuunactivatie verhoogt de productie van ontstekingsbevorderende cytokinen die het spiermetabolisme verstoren en het energiegebruik belemmeren. Spiereiwitafbraak kan ook optreden als gevolg van systemische ontsteking. Sommige infecties beschadigen het spier- of zenuwweefsel rechtstreeks.
Chronische infecties kunnen lage koorts, nachtelijk zweten en onbedoeld gewichtsverlies veroorzaken. De vermoeidheid kan ernstig zijn. Immuungecompromitteerde personen lopen een hoger risico op een chronische infectie.
Diagnose en behandeling:
Diagnose omvat bloedonderzoek, beeldvormend onderzoek of weefselkweken. Polymerasekettingreactietests helpen bij het identificeren van specifieke pathogenen. Behandeling vereist langdurige antimicrobiële therapie en controle. Het aanpakken van voedingstekorten en het beheersen van ontstekingen helpen ook om kracht en energie te herstellen.
5. Inflammatoire spierziekten
Inflammatoire spierziekten, zoals polymyositis en dermatomyositis, zijn het gevolg van auto-immuunreacties waarbij het immuunsysteem ten onrechte spierweefsel aanvalt. Omgevingsfactoren of genetische aanleg kunnen bijdragen aan het ontstaan van de ziekte.
Mechanisme: Bij deze ziekten infiltreren immuuncellen spiervezels en beschadigen spiereiwitten. Deze immuun-gemedieerde vernietiging leidt tot spiervezeldood en verlies van spierkracht. Voortdurende ontstekingen putten de energiereserves uit, wat bijdraagt aan vermoeidheid.
Inflammatoire spierziekten veroorzaken vaak symmetrische zwakte in de schouders, heupen en nek. Huiduitslag kan voorkomen bij dermatomyositis. In gevorderde gevallen kunnen slikproblemen en ademhalingsspierzwakte optreden.
Deze ziekten zijn zeldzaam en komen voor bij ongeveer 1 op de 100.000 mensen per jaar.
Diagnose en behandeling:
Artsen stellen de diagnose van inflammatoire spierziekten op basis van verhoogde spierenzymen, positieve auto-antilichamen, spierbiopsie en magnetische resonantiebeeldvorming. De behandeling bestaat uit corticosteroïden, immunosuppressiva en fysieke revalidatie.
6. Mitochondriale ziekten
Mitochondriële ziekten ontstaan door mutaties in mitochondriaal of nucleair DNA. Deze mutaties verstoren de energieproductie in cellen, vooral in weefsels die veel energie vragen, zoals spieren en hersenen.
Mitochondriële ziekten die vaak leiden tot verminderde spierkracht en vermoeidheid zijn mitochondriële myopathie, Kearns-Sayre syndroom en MELAS (Mitochondrial Encephalomyopathy, Lactic Acidosis, and Stroke-like episodes).
Defecte mitochondriën produceren niet genoeg adenosinetrifosfaat, dat de spieren nodig hebben om samen te trekken en te herstellen. Het energietekort leidt tot snelle spiervermoeidheid en verminderde spierkracht. Spiervezels kunnen abnormale structuren aannemen en degeneratie vertonen.
Mitochondriële ziekten tasten vaak meerdere organen aan. Symptomen zijn onder andere gehoorverlies, toevallen of gezichtsproblemen. Het begin kan optreden in de kindertijd of op volwassen leeftijd.
Mitochondriële ziekten komen voor bij ongeveer 1 op de 5.000 mensen. Veel gevallen blijven ongediagnosticeerd vanwege wisselende symptomen.
Diagnose en behandeling:
De diagnose omvat genetische tests, spierbiopsie en metabolisch onderzoek. Er is geen genezing voor mitochondriële ziekten. De behandeling richt zich op symptoomverlichting, voedingssupplementen zoals co-enzym Q10 en fysiotherapie.
Bovenstaande zijn veelvoorkomende oorzaken van verminderde spierkracht en vermoeidheid. Een zorgvuldige evaluatie helpt om de exacte oorzaak vast te stellen en de behandeling te begeleiden. Je moet een professional in de gezondheidszorg raadplegen als deze symptomen het dagelijks leven belemmeren of na verloop van tijd verergeren. Een vroege diagnose verbetert de resultaten en voorkomt complicaties.
Discussion about this post