Uw essentiële gids voor hiv-therapie

Hoewel de recente vorderingen op het gebied van antiretrovirale therapie ronduit verbazingwekkend zijn – waardoor mensen met hiv een normale tot bijna normale levensverwachting krijgen – blijven er aanzienlijke hiaten in de behandeling van mensen met hiv in de Verenigde Staten.

Van de bijna 1,2 miljoen Amerikanen die tegenwoordig met hiv leven, is minder dan een op de vier in staat om volledige virale onderdrukking te bereiken, wat de sleutel is tot het succes van de behandeling.

Dit is een groot probleem. Zonder de middelen om een ​​niet-detecteerbare viral load te bereiken en in stand te houden, lopen mensen met hiv een groter risico op hiv-gerelateerde en niet-hiv-gerelateerde ziekten en op de voortijdige ontwikkeling van resistentie tegen geneesmiddelen.

Uiteindelijk gaat hiv-therapie uiteindelijk over meer dan alleen pillen. Het gaat erom de hulpmiddelen te vinden om uw ziekte effectief te beheersen in samenwerking met uw zorgverlener. Het gaat erom de leiding te nemen en hiv in uw leven te normaliseren, zodat u de ziekte kunt beheersen in plaats van dat de ziekte u beheerst.

Het begint allemaal met onderwijs en door jezelf de juiste vragen te stellen.

Wat zijn antiretrovirale middelen?

Antiretrovirale medicijnen genezen hiv niet. In plaats daarvan werken ze door een fase in de replicatiecyclus van het virus te blokkeren, hetzij door zich te binden aan een eiwit of door een enzym te remmen dat nodig is om de cyclus te voltooien. Zonder de middelen om dit te doen, zal het virus dalen tot ondetecteerbare niveaus waar het het lichaam weinig schade kan toebrengen.

Om antiretrovirale therapie te laten werken, worden verschillende medicijnen gecombineerd om verschillende stadia van replicatie te blokkeren. Om ervoor te zorgen dat de medicatieconcentratie in uw bloed stabiel blijft, moet u de pillen routinematig en volgens voorschrift innemen (dit wordt therapietrouw genoemd).

Bij het starten van de behandeling is het belangrijk om de namen van uw geneesmiddelen te leren – zowel de merknaam (zoals Viramune) als de chemische naam (zoals nevirapine) – en om uw zorgverlener te vragen naar mogelijke bijwerkingen en interacties tussen geneesmiddelen. Door dit te doen, kunt u actiever deelnemen aan uw behandelbeslissingen en weet u wanneer u moet handelen als zich een probleem voordoet.

Met welke medicijnen begin ik?

Een speciaal panel, georganiseerd door het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services, houdt toezicht op de richtlijnen voor de behandeling van hiv in de Verenigde Staten. De groep, bestaande uit zorgverleners, wetenschappers en volksgezondheidsfunctionarissen, werkt hun aanbevelingen regelmatig bij op basis van opkomende wetenschap.

In de meeste gevallen wordt een nieuwere klasse geneesmiddelen, integraseremmers genaamd, opgenomen in de eerstelijnsbehandeling van HIV vanwege hun werkzaamheid, gebruiksgemak, duurzaamheid en laag risico op bijwerkingen.

Toch begint niet iedereen met dezelfde medicijnen. Voordat u een behandeling voorschrijft, zal uw arts tests uitvoeren om uw virus te “profileren” en te bepalen of het geneesmiddelresistente mutaties heeft die de werkzaamheid van een geneesmiddel kunnen beperken. Dit omvat meestal een bloedtest die genetische resistentietesten wordt genoemd.

Op basis van de bevindingen en de DHHS-aanbevelingen kan uw zorgverlener de behandeling voor u als individu op maat maken. In sommige zeldzame gevallen zijn integraseremmers mogelijk geen haalbare optie en kan een alternatief medicijn worden gebruikt.

Wat veroorzaakt hiv-resistentie?

Hiv-geneesmiddelenresistentie kan zich op natuurlijke wijze ontwikkelen als uw virus muteert als reactie op de medicijnen die u neemt. Dat gezegd hebbende, heeft de resistentie de neiging zich langzaam te ontwikkelen in de loop van vele jaren en vereist meerdere mutaties voordat significante resistentie optreedt.

Als resistentie tegen geneesmiddelen vroeg optreedt, zoals binnen een jaar of twee, is de kans groter dat dit het gevolg is van een slechte therapietrouw. Tenzij het virus volledig wordt onderdrukt met ononderbroken therapie, kunnen resistente varianten “ontsnappen” en geleidelijk in aantal groeien totdat ze het overheersende type worden.

Wanneer dit gebeurt, zullen uw medicijnen niet zo effectief werken. In sommige gevallen kunnen de mutaties die u ontwikkelt zelfs de werkzaamheid verminderen van andere antiretrovirale geneesmiddelen waaraan u nog nooit bent blootgesteld.

Hoeveel therapietrouw is genoeg?

In de regel wordt mensen die antiretrovirale therapie ondergaan al lang geadviseerd om een ​​therapietrouw van meer dan 95% te handhaven om de virale onderdrukking in stand te houden. Dit komt neer op ongeveer 15 niet-opeenvolgende gemiste doses per jaar (of iets meer dan één gemiste dosis per maand).

Voor sommigen lijkt dit misschien een ontmoedigende taak. Maar de afgelopen jaren zijn de dingen veranderd, omdat er steeds meer combinatiegeneesmiddelen worden vrijgegeven, waardoor veel mensen dagelijks één pil kunnen nemen in plaats van meerdere keren per dag meerdere medicijnen.

Behandelingen met één pil vertalen zich niet alleen in verbeterde therapietrouw, maar het is ook aangetoond dat ze het risico op ernstige ziekten en ziekenhuisopname aanzienlijk verminderen in vergelijking met antiretrovirale therapie met meerdere pillen.

Bovendien hebben nieuwere hiv-medicijnen een verbeterde farmacokinetiek (medicamenteuze activiteit) en zijn ze meer ‘vergevingsgezind’, wat betekent dat u een dosis kunt overslaan zonder onnodige zorgen over resistentie. Sommige onderzoeken hebben zelfs aangetoond dat nieuwere geneesmiddelen zoals tenofovir en integraseremmers virale onderdrukking kunnen ondersteunen met een therapietrouw van 85%.

Dat gezegd hebbende, antiretrovirale therapie bestaat uit meerdere geneesmiddelen, elk met verschillende halfwaardetijden, en het aanpassen van de therapietrouw bij elk regime is niet alleen onpraktisch, maar kan uiteindelijk leiden tot overmatige “slippen” bij uw routinematige pilgebruik.

Wat gebeurt er als een behandeling mislukt?

Als de medicijnen die u gebruikt niet meer werken, zou de behandeling falen. Per definitie is er sprake van falen van een behandeling wanneer u ondanks therapietrouw niet in staat bent om een ​​virale last van minder dan 200 kopieën per milliliter (ml) te handhaven. Bovendien moet de virale verhoging in de loop van zes maanden of eerder gedurende meerdere opeenvolgende metingen aanhouden.

Wanneer voor het eerst falen wordt vermoed, zal uw zorgverlener beoordelen of u therapietrouwproblemen heeft en proberen deze te corrigeren om de huidige behandeling te behouden.

Als dat niet helpt, zal uw behandelaar uw virus opnieuw profileren. Naast genetische resistentietesten kan uw zorgverlener een fenotypische test bestellen waarbij het virus direct wordt blootgesteld aan alle beschikbare antiretrovirale middelen om te zien welke het beste werken.

Als u positief test op hiv, moet u zo snel mogelijk met de behandeling beginnen. Hoe langer u wacht, hoe verder uw immuunfunctie kan dalen (gemeten aan de hand van de CD4-telling). Als de CD4-telling onder de 200 daalt – de diagnostische definitie van aids – kan uw kans op volledig immuunherstel ook afnemen.

Door vroeg met de behandeling te beginnen, heeft u niet alleen een goede kans op een normaal leven, maar vermindert u ook uw risico op ernstige hiv- en niet-hiv-geassocieerde ziekten met meer dan de helft.BB