Overzicht
Wat is het Horner-syndroom?
Het Horner-syndroom, ook bekend als oculosympathische parese of Bernard-Horner-syndroom, is een relatief zeldzame aandoening die de ogen en een deel van het gezicht aantast. Het treedt op als gevolg van een verstoring van het pad van de sympathische zenuwen die de hersenstam verbinden met de ogen en het gezicht. Deze zenuwen regelen onwillekeurige functies, zoals verwijding en vernauwing van de pupillen van het oog en transpiratie.
Symptomen die gepaard gaan met het syndroom van Horner treffen meestal slechts één kant van het gezicht. Het Horner-syndroom kan voorkomen bij mensen van alle leeftijden en bij beide geslachten. Het kan mensen van alle rassen en etnische groepen treffen.
De symptomen die gepaard gaan met het syndroom van Horner, op zichzelf, veroorzaken over het algemeen geen significante problemen met de gezondheid of het gezichtsvermogen van een persoon. Ze kunnen echter wijzen op de aanwezigheid van een onderliggend gezondheidsprobleem dat zeer ernstig kan zijn.
Wat zijn de soorten Horner-syndroom?
Bij het syndroom van Horner kunnen drie verschillende zenuwbanen betrokken zijn. De zenuwen van de hersenen reizen niet langs een direct pad naar de ogen en het gezicht. Ze reizen langs drie paden en verstoring kan optreden in elk van deze paden.
Eerste orde (centraal) Horner-syndroom — De zenuwen van de hypothalamus in de hersenen leiden door de hersenstam en het ruggenmerg naar de borstkas. Schade of obstructie van deze zenuwbaan kan optreden als gevolg van:
- Plotselinge onderbreking van de bloedstroom naar de hersenstam
- Tumor van de hypothalamus
- Laesies van het ruggenmerg
Tweede orde (preganglionische) — De tweede fase van de zenuwbaan leidt van de borst naar de bovenkant van de longen en langs de halsslagader van de nek. Aandoeningen die de zenuwbaan kunnen beschadigen of belemmeren, zijn onder meer:
- Tumoren in het bovenste deel van de long of borstholte
- Trauma aan de nek of borstholte als gevolg van een operatie of ongeval
Derde orde (postganglionair) — Het zenuwpad loopt van de nek naar het middenoor en oog. Problemen kunnen het gevolg zijn van:
- Laesies van de halsslagader
- Middenoorontstekingen
- Verwonding aan de basis van de schedel
-
Migraine of clusterhoofdpijn
Symptomen en oorzaken
Wat zijn de symptomen en oorzaken van het Horner-syndroom?
De symptomen die het meest geassocieerd worden met het syndroom van Horner zijn:
- Hangen van het bovenste ooglid
- De pupil van het ene oog lijkt kleiner dan het andere
- Vermindering van zweten of gebrek aan zweten op het gezicht
Het Horner-syndroom kan aangeboren of verworven zijn.
- Aangeboren: Het Horner-syndroom is bij de geboorte aanwezig bij een klein percentage van de bevolking. Meestal treedt het op vanwege een soort geboortetrauma of letsel aan de zenuwen of halsslagader tijdens de bevalling. Het kan worden veroorzaakt door een tumor (neuroblastoom). In zeldzame gevallen kan het syndroom worden geërfd, hoewel er nog geen specifieke genen aan zijn gekoppeld. Als het syndroom aanwezig is voordat het kind 2 jaar oud is, kan de iris van het oog aan de aangedane zijde lichter zijn.
- Verworven: er zijn veel verschillende onderliggende aandoeningen die kunnen leiden tot het syndroom van Horner. Aandoeningen die de nek, borst en longen aantasten, of een verstoring van de bloedtoevoer naar de hersenen kunnen symptomen veroorzaken.
Enkele van de vele aandoeningen die het Horner-syndroom kunnen veroorzaken, zijn:
- Trauma aan nek of hoofd
- infecties
- Tumor aan de bovenkant van de long
- longkanker
- schildklier tumor
- Migraine of clusterhoofdpijn
- Cerebrovasculair – onderbreking van de bloedstroom naar de hersenen veroorzaakt door een beroerte, aneurysma of bloedstolsel (embolie)
- Kankerachtige (kwaadaardige) of goedaardige (goedaardige) laesie of tumor op de cervicale zenuwen aan één kant van het lichaam (zeer zeldzaam)
- Chirurgie
Diagnose en tests
Hoe wordt het Horner-syndroom gediagnosticeerd?
De diagnose van het syndroom van Horner kan complex zijn, aangezien andere aandoeningen soortgelijke symptomen kunnen veroorzaken. Zodra een definitieve diagnose is gesteld, kunnen verdere tests nodig zijn om de onderliggende oorzaak van de symptomen te bepalen.
- Fysiek onderzoek: Uw arts zal een onderzoek uitvoeren en eventuele zichtbare tekenen opmerken. Hij of zij zal vragen of u andere symptomen ervaart, zoals pijn.
- Medische geschiedenis: Uw arts zal u vragen stellen over uw vroegere ziekten, verwondingen en operaties.
- Oogonderzoek: Een oogarts (oogspecialist), maar vaker een neuro-oogarts – een oogarts die gespecialiseerd is in neurologische aandoeningen – kan testen uitvoeren om de reactie van de pupillen van het oog op bepaalde medicijnen te meten. De arts zal oogdruppels inbrengen die een kleine hoeveelheid van het medicijn bevatten om de pupillen te verwijden. Het niet verwijden (openen) van één pupil kan erop wijzen dat het Horner-syndroom aanwezig is. Verdere tests met andere soorten medicijnen kunnen de diagnose bevestigen.
- Beeldvormingstests: Als de symptomen wijzen op de aanwezigheid van een tumor, laesie of structurele afwijking, kunnen tests worden besteld om de groei te lokaliseren en te bepalen of het kankerachtig of goedaardig is. Tests kunnen röntgenfoto’s van de borst, magnetische resonantie beeldvorming (MRI), computertomografie (CT-scan) of echografie omvatten.
Beheer en behandeling
Hoe wordt het Horner-syndroom behandeld?
De behandeling hangt af van het soort onderliggende aandoening die het Horner-syndroom veroorzaakt. Omdat er veel mogelijke oorzaken zijn, kunnen de soorten behandeling sterk variëren. Soms is geen behandeling nodig, tenzij de patiënt pijn of andere ongemakken ervaart. Als een tumor of andere afwijking wordt gevonden, kunnen operaties tot de opties behoren. Als de tumor kwaadaardig is, kan de postoperatieve behandeling chemotherapie en bestraling omvatten.
Erfelijkheidsadvies kan nuttig zijn in situaties waarin het syndroom van Horner in de familie voorkomt.
Vooruitzichten / Prognose
Wat is de prognose (vooruitzichten) bij het syndroom van Horner?
De prognose van het Horner-syndroom hangt ook af van de onderliggende oorzaak. De kenmerkende symptomen van het syndroom van Horner hebben over het algemeen geen significante invloed op de kwaliteit van leven of het gezichtsvermogen. Ze kunnen echter wijzen op de aanwezigheid van een ernstige of zelfs levensbedreigende ziekte die onmiddellijke medische aandacht vereist.
Discussion about this post