Geschiedenis van de antivaccinatiebeweging

Het zal velen misschien verbazen dat er altijd een anti-vaccin (“anti-vaxxing”) beweging is geweest, die teruggaat van de ontwikkeling van het eerste vaccin in de 18e eeuw tot de COVID-19-vaccins van de 21e eeuw.

Een opkomst van de beweging komt deels voort uit een algemeen gebrek aan begrip van hoe vaccins werken. Bovendien voedt de verspreiding van verkeerde informatie de overtuiging dat vaccins onuitgesproken schade aanrichten of dat vaccinaties inbreuk maken op persoonlijke, politieke of religieuze rechten.

18de eeuw

Verrassend genoeg dateert de antivaccinatiebeweging van vóór de ontwikkeling van het eerste vaccin in de 18e eeuw.

Zelfs voordat Edward Jenner in de jaren 1790 begon met zijn baanbrekende inspanningen om een ​​pokkenvaccin te ontwikkelen, werd de praktijk van variolatie – het inenten van een niet-geïnfecteerde persoon met pus van iemand met pokken – eeuwenlang gebruikt om de ziekte te voorkomen in Afrika, China, India en de Ottomaanse Rijk.

In feite zou Onesimus, een Afrikaanse slaaf, Cotton Mather, de puriteinse pamfletschrijver, in 1706 over de techniek hebben geleerd.

Lady Mary Wortley Montagu introduceerde variolatie in Engeland (in het Westen inenting genoemd), nadat ze getuige was geweest van de praktijk in Turkije in 1717. Toen ze de regering aanmoedigde om kinderen te inenten tegen de dodelijke ziekte, ontstond er een steeds feller debat tussen voor- en tegenstanders van de oefening.

Er wordt gemeld dat “pro-inoculatoren de neiging hadden om te schrijven in de koele en feitelijke toon die werd aangemoedigd door de Royal Society, met frequente beroepen op de rede, de moderne vooruitgang van de wetenschap en de beleefdheid die onder heren heerst. Anti-inoculatoren schreven met opzet als demagogen, gebruikmakend van verhitte tonen en lugubere schrikverhalen om paranoia te promoten.”

19e eeuw

Uiteindelijk verving het pokkenvaccin van Edward Jenner de variolatie. Hoewel het veiliger en veel effectiever was, waren er misschien die luidruchtig bezwaar maakten tegen het gebruik ervan.

Kort na de goedkeuring van de Britse Vaccinatiewet van 1853, werd de Anti-Vaccinatie Liga opgericht, gevolgd door een andere protestbeweging, de Anti-Verplichte Vaccinatie Liga, die werd opgericht nadat de leeftijdsvereisten werden verhoogd voor kinderen van 14 jaar en jonger.

Gedurende deze periode begonnen zich ook in de Verenigde Staten anti-vaccinatiecompetities te vormen. Wat elk van deze bewegingen gemeen had, waren attributen die nog steeds worden gezien onder moderne anti-vaxxers.

Volgens medische historici beweerden tegenstanders van het pokkenvaccin in de 19e eeuw dat:

• Het vaccin werkte niet.
• Het vaccin zou u ziek maken en bevat giftige chemicaliën (namelijk het carbolzuur dat in het vaccin wordt aangetroffen).
• Verplichte vaccinaties waren verwant aan medisch despotisme.

In plaats van empirisch bewijs drongen de tegenstanders aan op alternatieve medische praktijken, waaronder kruidengeneeskunde en homeopathie, terwijl ze hun eigen literatuur verspreidden die mensen waarschuwde voor de ‘gevaren’ van vaccinatie.

Een van de leidende stemmen van de antivaccinatiebeweging van de 19e eeuw was toneelschrijver George Barnard Shaw, die een fervent voorstander was van homeopathie en eugenetica.

Van 1900 tot de jaren 70

Antivaccinatiegroepen veranderden niet veel in hun toon of tactiek van de 19e tot het begin van de 20e eeuw, deels omdat het nog 100 jaar zou duren voordat het volgende vaccin – Louis Pasteur’s rabiësvaccin, ontwikkeld in 1885 – werd geïntroduceerd.

Het zou dan nog 35 jaar duren voordat in de jaren twintig het volgende vaccin, een uniek toxoïdevaccin tegen difterie, werd ontwikkeld.

Toen andere vaccins in de tweede helft van de 20e eeuw snel op de markt kwamen – voor kinkhoest (kinkhoest) in 1943, polio in 1955, mazelen in 1963, de bof in 1967 en rodehond in 1971 – begon ook de beweging tegen vaccinatie stoom winnen, gevoed door claims van schade veroorzaakt door vaccins.

Media-aandacht voor het onderzoek veroorzaakte een golf van protesten in het Verenigd Koninkrijk en een opmerkelijke daling van de vaccinatiegraad. Dit alles gebeurde toen een massale uitbraak van kinkhoestinfectie zich over het Verenigd Koninkrijk verspreidde en meer dan 100.000 mensen trof.

Van 1980 tot 1999

De anti-vaxxing-beweging van de jaren tachtig en negentig werd gekenmerkt door een nieuw fenomeen: beroemdheid. Dit omvatte niet alleen populaire figuren van film en tv, maar ook zelfverklaarde ‘experts’ – van wie sommigen geen achtergrond hadden in medicijnen of infectieziekten.

1982

Een van de leidende figuren van de beweging was Lea Thompson, een verslaggever die in 1982 een nationaal debat op gang bracht met haar televisiedocumentaire, DPT: Vaccine Roulette. Het programma, dat een groot aantal handicaps bij kinderen koppelde aan het DTaP-vaccin, leidde tot talloze rechtszaken tegen de fabrikanten van het vaccin.

Terwijl veel mensen de documentaire van Thompson beschouwen als de vonk die de moderne antivaccinatiebeweging aanwakkerde, hadden anderen een hand in het ontstaan ​​ervan. Thompson’s campagne tegen vaccins leidde in datzelfde jaar tot de vorming van de anti-vaxxing-groep Distraught Parents Together (DPT), die later uitgroeide tot het invloedrijke National Vaccine Information Center.

1984

In 1984 schreef Dr. Robert Mendelsohn, een zelfverklaarde “medische ketter” en een van de eerste anti-vaccin kinderartsen, het boek The Medical Time Bomb of Immunization Against Disease waarin hij beweerde dat het kinkhoestvaccin hersenschade kan veroorzaken of vertraging.

Naast het belachelijk maken van vaccins, sprak Mendelsohn zich actief uit tegen de fluoridering van de watervoorziening, coronaire bypass-chirurgie, het verlenen van vergunningen aan voedingsdeskundigen en routinematige screening op borstkanker.

1990

De anti-vaxxing-beweging van de jaren negentig werd gedeeltelijk gevoed door een aanval van gesyndiceerde tv-talkshows, zoals Sally Jessy Rafael en de Maury Povich Show, die af en toe anti-vaxxers van beroemdheden een platform gaven om hun mening te uiten. In tegenstelling tot anti-vaxxers uit het verleden, geven deze shows vaccin-tegenstanders de middelen om miljoenen te bereiken.

Dit omvatte The Cosby Show-ster Lisa Bonet die, tijdens een optreden in 1990 in de Phil Donahue Show, vaccinaties gelijkstelde aan “buitenaardse micro-organismen” die “kanker, leukemie, multiple sclerose en wiegendood” konden veroorzaken.

1994

Miss America Heather Whitestone, genoteerd als de eerste dove Miss America-titelhouder, ging nog een stap verder door te suggereren dat haar doofheid werd veroorzaakt door het DTaP-vaccin. Haar kinderarts vestigde later het record door te melden dat haar doofheid het gevolg was van Hib-meningitis, een ziekte die door vaccinatie kan worden voorkomen.

1998

De enige studie die de antivaccinatiebeweging tot een ware kruistocht maakte, was ongetwijfeld de publicatie van een studie uit 1998 van de Britse arts Andrew Wakefield, die beweerde dat het vaccin tegen mazelen, bof en rubella (MMR) kinderen vatbaar maakte voor neurologische aandoeningen, waaronder autisme.

Toch zijn er tot op de dag van vandaag veel voorstanders van anti-vaxxing die beweren dat vaccins, niet alleen BMR, een kind het risico geven om autisme te krijgen.

21e eeuw

De tactieken van de antivaccinatiegroepen in de 21e eeuw verschillen niet zo veel van die van hun 19e-eeuwse tegenhangers. Ze bevatten nog steeds desinformatie en het gebruik van anekdotisch bewijs om hun beweringen te staven.

Maar met de opkomst van sociale media zijn anti-vaxxers nu in staat om hun publiek direct te targeten en steun te bundelen zonder de beperkingen van traditionele media. Dit heeft anti-vaxxing “experts” en beroemdheden een platform gegeven om hun mening te uiten.

Onder beroemdheden die vaccins actief ter discussie stelden of bespotten, is komiek Jenny McCarthy, die in haar drie boeken over autisme de mythe heeft bestendigd dat autisme verband houdt met het BMR-vaccin.

Een verschuiving in focus

Waar de beweging ook is geëvolueerd, is in haar aanvallen op de grote farma, het uitbuiten van de woede van het publiek tegen de hoge prijzen van medicijnen en het aanmoedigen van complottheorieën (waaronder dat farmaceutische bedrijven behandelingen onthouden zodat ze geld kunnen verdienen aan chronische medicijnen).

Er was ook een verschuiving van het actief bespotten van vaccins naar het voorstellen van alternatieve benaderingen voor vaccinatie.

In 2007 publiceerde kinderarts Bob Sears, beïnvloed door het boek van Thompson en haar frequente optredens op televisie, The Vaccine Book: Making the Right Decision for your Child, waarin hij twijfelde of bepaalde vaccins nodig zijn. In 2014 beweerde hij verder dat “het ziektegevaar laag genoeg is, waar ik denk dat je in de huidige samenleving veilig een niet-gevaccineerd kind kunt opvoeden.”

In tegenstelling tot Thompson geeft Sears toe dat vaccins werken, maar suggereert hij een “selectieve” benadering van vaccins. Dit omvat het uitstellen of vermijden van bepaalde vaccins en het volgen van het immunisatieschema van “Dr. Bob” – een schema dat heel anders is dan het schema dat is goedgekeurd door de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) en de American Academy of Pediatrics (AAP).

COVID-19

Zelfs geconfronteerd met miljoenen infecties en sterfgevallen als gevolg van COVID-19, heeft de introductie van effectieve vaccins weinig gedaan om de tegenstanders die waarschuwen voor de “gevaren” van vaccinatie de kop in te drukken.

Onder hen meldde het eerder genoemde National Vaccine Information Centre dat een handvol sterfgevallen in Europa rechtstreeks werd veroorzaakt door COVID-19-vaccinaties, ondanks bewijs dat de sterfgevallen werden veroorzaakt door andere reeds bestaande aandoeningen.

Andere tegenstanders van vaccins hebben gesuggereerd dat de Moderna- en Pfizer-vaccins, die beide messenger-RNA (nRNA) gebruiken om een ​​immuunrespons te stimuleren, zich ongecontroleerd kunnen vermenigvuldigen en het DNA van een persoon kunnen veranderen.

Als gevolg van de onzekerheid die deels wordt aangewakkerd door verkeerde informatie en desinformatie, hebben zelfs sommige gezondheidswerkers hun aarzeling geuit over COVID-19-vaccinatie.

Het omkeren van deze zorgen is een van de uitdagingen waarmee volksgezondheidsfunctionarissen worden geconfronteerd die te maken hebben met de COVID-19-pandemie, en een die waarschijnlijk zal voortduren, zelfs nadat de pandemie als voorbij is verklaard.