Symptomen kunnen de kwaliteit van leven beïnvloeden
Urine-incontinentie is waarschijnlijk een van de meest verontrustende symptomen van: multiple sclerose (MEVROUW). Blaasdisfunctie komt voor bij ten minste 80 procent van de mensen met MS, en tot 96 procent die de ziekte al meer dan 10 jaar heeft, zal als gevolg van hun aandoening urinaire complicaties ervaren.
Hoe frustrerend en gênant de symptomen ook zijn, het is belangrijk om ze niet te negeren. Er zijn tegenwoordig veel medische behandelingen beschikbaar die de urinefunctie kunnen verbeteren, terwijl eenvoudige dieet- en levensstijlmaatregelen u kunnen helpen de aandoening beter te beheersen, vaak met minimale stress of impact op uw leven.
![Tekenen en symptomen van blaasdisfunctie](https://www.verywellhealth.com/thmb/69SdtZ3j4V9jQZFEy3ii83jIO5c=/1500x1000/filters:no_upscale():max_bytes(150000):strip_icc()/bladder-dysfunction-and-multiple-sclerosis-2440800-011-3cb712b929ed4efc86e61b9dcf986367.png)
Oorzaken
Multiple sclerose wordt gekenmerkt door een abnormale immuunrespons die schade veroorzaakt aan de beschermende omhulling van zenuwcellen (myelineschede). Deze schade resulteert in de vorming van laesies in de hersenen en/of het ruggenmerg die op hun beurt interfereren met de zenuwimpulsen die beweging, zicht, sensaties, denkprocessen en lichaamsfuncties zoals blaascontrole reguleren.
Blaasdisfunctie bij MS treedt op wanneer elektrische signalen naar de blaas en de urinaire sluitspier worden vertraagd of belemmerd door laesies die zich op het ruggenmerg ontwikkelen.
Disfunctie kan om drie redenen optreden:
- De blaas is spastisch, waardoor deze minder goed in staat is om urine vast te houden.
- De urinaire sluitspier is spastisch, waardoor de blaas niet volledig kan worden geleegd.
- De blaas is slap en kan niet samentrekken, wat leidt tot urineretentie.
Tekenen en symptomen
De symptomen van blaasdisfunctie kunnen variëren door de omvang en locatie van de laesies. In sommige gevallen zullen de symptomen mild en van voorbijgaande aard zijn. In andere kunnen ze hardnekkig en verergerend zijn.
Urinesymptomen kunnen zich op een of meer van de volgende vier manieren voordoen:
-
Aarzeling: het kan zijn dat u de behoefte voelt om te plassen, maar het kan lang duren voordat u begint of u bent niet in staat om een constante stroom aan te houden.
-
Urgentie: de plotselinge, sterke behoefte om te plassen, vergezeld van een ongemakkelijk gevoel van volheid in de blaas
-
Frequentie: De behoefte om veel vaker te plassen dan normaal. Dit gebeurt vaak ‘s nachts en veroorzaakt slaapstoornissen.
-
Incontinentie: wanneer u minder goed in staat bent de urine onder controle te houden bij het verlaten van de blaas, wat leidt tot lekkage
complicaties
Als blaasdisfunctie onbehandeld blijft, kan dit permanente schade aan de urinewegen veroorzaken. Urinestenen en urineweginfecties (UTI’s) kunnen zich vaak ontwikkelen als de blaas niet kan legen. Chronische lekkage kan ook leiden tot plaatselijke huidinfecties. In ernstige gevallen, mogelijk dodelijk urosepsis kan zich ontwikkelen als een urineweginfectie zich in de bloedbaan verspreidt.
Het is ook belangrijk om de impact van blaasdisfunctie op iemands gemoedsrust en levensstijl op te merken. Het is niet ongebruikelijk dat mensen met problemen met de controle over de blaas zichzelf isoleren of hun dagelijkse routines beperken, wat vaak bijdraagt aan de last van depressie die vaak wordt gezien bij mensen met MS.
Diagnose
Bij het onderzoeken van blaasdisfunctie zullen zorgverleners u vragen naar uw symptomen. Ze zullen een UTI’s willen uitsluiten door uw urine te testen.
Indien positief, zal een antibioticabehandeling worden voorgeschreven. Zo niet, dan kunnen andere tests (bekend als a urodynamisch beoordeling) zal worden uitgevoerd om te beoordelen hoe goed de blaas en urethra urine opslaan en afgeven.
Een urodynamisch onderzoek duurt ongeveer 30 minuten en omvat het gebruik van een kleine katheter om de blaas te vullen en metingen te registreren.
Behandeling
Hoe verontrustend blaasdysfunctie ook kan zijn, urinewegsymptomen kunnen meestal met succes worden behandeld met medicijnen, aanpassingen van de levensstijl en andere therapieën.
De behandeling wordt bepaald door de specifieke oorzaak van de disfunctie:
-
Voor patiënten met een spastische blaas: Blaasverslappers, zoals Ditropan (oxybutynine), Detrol (tolterodine), Enablex (darefenasin), Toviaz (fesoterodine), Vesicare (solifenacine), Sanctura (trospiumchloride) en Myrbetriq (mirabegron) worden gebruikt .
-
Voor patiënten met een overactieve blaassfincter: Alfa-adrenerge blokkers, zoals Flomax (tamsulosine), Uroxatral (alfuzoline), Cardura (doxazosine) en Rapaflo (silodosine), worden gebruikt om de urinestroom door de sluitspier te bevorderen. Bovendien kunnen antispastische geneesmiddelen, zoals Lioresal (baclofen) en Zanaflex (tizanidine), worden gebruikt om de sluitspier te ontspannen.
-
Voor patiënten met een slappe blaas: Intermitterende zelfkatheterisatie, waarbij een dunne buis in de blaas wordt ingebracht om het urineren beter mogelijk te maken, kan worden aanbevolen.
Andere vormen van behandeling zijn onder meer gedragstherapieën die mensen leren hoe ze de vochtinname kunnen reguleren en het urineren strategisch kunnen plannen terwijl ze thuis, op het werk of bij sociale activiteiten zijn.
Dieetstrategieën omvatten de beperking van cafeïne, alcohol en sinaasappelsap (de laatste bevordert de groei van bacteriën) en het gebruik van cranberrysap of tabletten (die de groei van bacteriën remmen).
Ernstigere gevallen kunnen chirurgische procedures vereisen, waaronder een elektrisch implantaat, een InterStim genaamd, dat de sacrale zenuwen stimuleert en helpt bij de behandeling van een overactieve blaas. Botox kan ook worden gebruikt om een overactieve blaas te behandelen.
Blaasproblemen kunnen vervelend zijn, maar hoe eerder u het uw zorgverlener vertelt, hoe eerder u de juiste behandeling krijgt en uw normale activiteiten kunt hervatten zonder dat u zich zorgen hoeft te maken over lekken of frequente uitstapjes naar de badkamer. Onze onderstaande discussiegids voor zorgverleners kan u helpen een gesprek met uw behandelaar te beginnen over de specifieke symptomen die u mogelijk ervaart.
Discussion about this post