De anatomie van slokdarmdivertikel

Een slokdarmdivertikel is een zak of zak die naar buiten uitsteekt vanaf de wand van de slokdarm, de buis waarin voedsel van de mond naar de maag gaat. “Esophageal diverticulum” verwijst naar een enkele buidel en “oesofageale divertikels” verwijst naar meerdere zakjes. Het is een zeldzame ziekte die minder dan 1% van de bevolking treft.

Slokdarmdivertikels kunnen vanaf de geboorte aanwezig zijn, maar ze kunnen zich ook later in het leven van een persoon ontwikkelen.

Dit artikel bespreekt de anatomie van slokdarmdivertikels, symptomen en behandelingsopties.

Anatomie

Esophageal diverticula aresacs die uitsteken uit de slokdarmwand. De slokdarm is de buis die de mond met de maag verbindt. Slokdarmdivertikels steken uit in delen van het slijmvlies van de slokdarm die zwak zijn. Dit kan overal langs de slokdarm gebeuren.

De zakjes in de slokdarmdivertikels kunnen een diameter hebben van maximaal 4 inch. Bij sommige mensen zijn er een aantal kleinere divertikels die helemaal langs de slokdarm worden gevonden.

Plaats

De zakjes in slokdarmdivertikels kunnen overal op de slokdarm voorkomen. Slokdarmdivertikels worden anders geclassificeerd op basis van waar ze zich langs de slokdarm bevinden en omvatten:

• Zenker’s divertikels: dit zijn slokdarmdivertikels in het bovenste gedeelte van de slokdarm.
• Mid-oesofageale diverticula: Pouches komen voor in het midden van de slokdarm.
• Ephiphrenic diverticula: Pouches komen voor aan de basis van de slokdarm.

Meestal worden de zakjes aangetroffen bij mensen van middelbare leeftijd of ouder.

Anatomische variaties

Slokdarmdivertikels kunnen zich op verschillende manieren vormen.

Tractie divertikels

Een slokdarmdiverticulum dat bekend staat als een tractie-diverticulum treedt op wanneer er een externe kracht op de wand van de slokdarm is die de buidel creëert. Dit komt het meest voor in het midden van de slokdarm.

Puls diverticula

Deze buidels, ook wel epifanische divertikels genoemd, komen voor in het onderste deel van de slokdarm. Dit gebeurt wanneer de slokdarm wordt geduwd als gevolg van een gebrek aan coördinatie van de sluitspier in de onderste slokdarm. De sluitspier is een ring gemaakt van spier die helpt de slokdarm met de maag te verbinden.

Diverticulum van Zenker

Een Zenker-divertikel, dat optreedt in het bovenste deel van de slokdarm, wordt veroorzaakt door abnormale aanscherping van de bovenste slokdarmsfincter tussen de onderste farynx (keel) en de bovenste slokdarm. Hierdoor ontstaat er een uitstulping en na verloop van tijd zal er onder druk een divertikel ontstaan. Dit is het meest voorkomende type slokdarmdivertikel.

Oorzaken

Slokdarmdivertikels kunnen aangeboren zijn (aanwezig op het moment van geboorte), maar kunnen zich ook later in het leven vormen.

Over het algemeen vormen slokdarmdivertikels ofwel door druk van buiten de slokdarm, door een infectie of ontsteking in de borstkas, of wanneer er druk is in de slokdarm tijdens het eten.

De meest voorkomende oorzaak van slokdarmdivertikels is een motiliteitsstoornis, wanneer spieren die betrokken zijn bij de spijsvertering niet meer goed werken.

Motiliteitsstoornissen kunnen ervoor zorgen dat de spieren van de slokdarm niet goed werken en voedsel effectief van de mond naar de maag verplaatsen. Deze omvatten:

• Slokdarmsclerodermie (verharding of aanscherping van de slokdarm)
• Achalasie (een aandoening waarbij zenuwen in de slokdarm beschadigd zijn)

Deze aandoeningen kunnen ook slokdarmdivertikels veroorzaken:

• Oesofagitis, een ontsteking van het slijmvlies van de slokdarm
• Aandoeningen van de sluitspier in de bovenste of onderste delen van de slokdarm
• Zwakte in de wanden van de slokdarm

Klinische betekenis

De meeste mensen met slokdarmdivertikels zijn asymptomatisch en krijgen mogelijk nooit een diagnose van de aandoening totdat symptomen verschijnen of de zakjes worden opgemerkt in beeldvormende tests voor een andere aandoening.

Mensen met slokdarmdivertikels krijgen vaak geen behandeling tenzij de ervaren symptomen ernstig zijn. In dit geval kan een operatie worden uitgevoerd om de zakjes te verwijderen.

Diagnose

Veel mensen met slokdarmdivertikels zullen nooit een diagnose krijgen omdat ze asymptomatisch zijn.

Als een persoon symptomen ervaart, zal een arts een medische geschiedenis afnemen, een lichamelijk onderzoek doen en mogelijk tests uitvoeren om een ​​diagnose te stellen.

Mogelijke tests voor slokdarmdivertikels zijn onder meer:

• Bariumzwaluw / slokdarm: bij deze test wordt u gevraagd om vóór een röntgenfoto een kalkachtige vloeistof te drinken die barium bevat. Het barium bedekt de wand van de slokdarm en zorgt voor contrast, zodat de slokdarm en eventuele gezwellen gemakkelijk te zien zijn op een röntgenfoto.

• Fiberoptische endoscopische evaluatie van het slikken (FEES): Tijdens deze test wordt een lange buis met een lamp en een camera eraan bevestigd, een endoscoop genaamd, via de mond in de slokdarm ingebracht. De arts kan met de endoscoop naar de slokdarm kijken en weefselmonsters nemen.

Symptomen

Symptomen zijn vaak aanwezig wanneer een slokdarmdivertikel meer dan 5 centimeter breed is.

Slokdarmdivertikels kunnen symptomen veroorzaken die kunnen variëren van mild tot ernstig. Deze omvatten:

• Pijn bij het slikken (odynofagie)
• Moeite met slikken (dysfagie)
• Maagzuur
• Gevoel van vastzittend eten in de keel
• Chronische hoest
• pijn op de borst
• Slechte adem
• Aspiratiepneumonie
• oprispingen (gedeeltelijk verteerd voedsel dat vanuit de maag naar de keel gaat)

Omdat de buidels die geassocieerd zijn met het slokdarmdivertikel zich in de loop van de tijd uitrekken, kunnen de symptomen verergeren.

complicaties

Bij sommige mensen kan de irritatie in de slokdarm het risico op kanker van de slokdarm verhogen.

In zeldzame gevallen kan een slokdarmdiverticulum resulteren in een abnormale verbinding tussen de slokdarm en de luchtwegen (een anomalie die een broncho-oesofageale fistel wordt genoemd). Een studie uit 2017 meldde dat er minder dan 50 bekende gevallen van dit optreden.

Andere mogelijke complicaties van slokdarmdivertikels zijn onder meer:

• Perforatie van de slokdarm
• Obstructie van de slokdarm
• Plaveiselcelcarcinoom (kanker van de cellen die het oppervlak van de slokdarm bekleden)

Behandeling

Als een persoon slokdarmdivertikels heeft maar geen symptomen, worden de zakjes alleen gelaten. Uw zorgverlener zal hun groei nauwlettend volgen en uw symptomen controleren.

Maar voor degenen die symptomen ervaren, zijn chirurgische en therapeutische opties beschikbaar. Chirurgische opties zijn onder meer:

• Operatie om de divertikels te verwijderen, laparoscopisch of via open chirurgie
• Myotomie-operatie, waarbij de slokdarmsfincterspier laparoscopisch wordt doorgesneden om de sluitspier te openen.

Niet-chirurgische opties omvatten:

• Flauw voedsel eten
• Voorzichtig kauwen
• Kleine hapjes nemen
• Water drinken tijdens en na de maaltijd
• Helemaal rechtop zitten tijdens het eten