Tourniquets zijn strakke banden die worden gebruikt om bloedingen onder controle te houden door de bloedtoevoer naar een wond volledig te stoppen. Tourniquets werken alleen bij arm- en beenblessures; je kunt niet precies een strakke band om de nek van een patiƫnt wikkelen en deze naar beneden trekken om de bloedstroom te stoppen.
Traditioneel werden tourniquets gereserveerd voor de ergste bloedingen om te voorkomen dat de patiƫnt shock kreeg.
De Tourniquet-controverse
:max_bytes(150000):strip_icc()/german-soldier-puts-on-a-tourniquet-during-an-exercise-1085114418-c4ecfbaac81447b69de7a944c49e0e00.jpg)
Het gebruik van tourniquets werd voor het eerst gedocumenteerd op het slagveld in 1674. Complicaties van het gebruik van tourniquets zouden leiden tot ernstige weefselbeschadiging. Soldaten hadden amputaties van ledematen die vaak werden toegeschreven aan het gebruik van tourniquets, maar die net zo goed een infectie konden zijn. Uiteindelijk ontwikkelden tourniquets een slechte rap op het gebied van eerste hulp bij noodgevallen.
Het toepassen van een tourniquet in de civiele wereld werd vroeger gezien als een laatste redmiddel. Men dacht dat ze logisch waren voor soldaten omdat gevechtswonden ernstig zijn en een jager moet vechten. Het was een risico dat het nemen waard was, luidde de theorie. Een tourniquet kan worden aangebracht en genegeerd.
Dat betekent niet dat tourniquets niet werken. Integendeel, tourniquets kunnen bloedingen vrij goed stoppen en zijn zeker nuttig bij ernstige bloedingen die niet op een andere manier kunnen worden gestopt. Ze zijn populair op het slagveld omdat ze snel kunnen worden toegepast en niet constant in de gaten hoeven te worden gehouden als ze eenmaal op hun plaats zitten, waardoor zelfs gewonde soldaten bij bewustzijn kunnen blijven en doorgaan met vechten.
Burgers, dacht men, hadden tijd. We zouden methodisch stappen kunnen doorlopen om het bloeden onder controle te houden. We hebben geleerd om met directe druk te beginnen en als dat niet werkt, te verhogen. Als het bloeden aanhield, werd een tourniquet de schrikwekkende optie. Zo verguisd, werd gedacht dat tourniquets het verlies van een ledemaat garandeerden als ze werden gebruikt. Het verliezen van die bloedstroom zou zeker leiden tot catastrofale weefselbeschadiging.
Moderne, op bewijs gebaseerde geneeskunde verandert al lang bestaande opvattingen over tourniquets. Bloedarmoede is een serieus probleem. Als het aanwezig is, moet het worden gestopt. Zo niet, dan kan de patiƫnt overlijden. Er is geen tijd om te rommelen.
Wanneer een tourniquet gebruiken?
Het aanbrengen van een tourniquet moet in twee gevallen gebeuren:
- Als het bloeden niet kan worden gestopt met directe druk en verhoging wanneer beide onmiddellijk en gelijktijdig worden toegepast.
- Als er een reden is dat directe druk niet kan worden gehandhaafd, zelfs als het werkt.
Nummer 1 is de traditionele kijk op het doorlopen van de stappen van bloedingscontrole, maar dan versneld. Toen ik nog maar een baby-paramedicus was en leerde ziekten uit te roeien en levens te redden, werd bloedingscontrole geleerd als lagen van de toepassing. Eerst probeerde je directe druk en na een tijdje ging je verder naar hoogte. Hoe lang je moest wachten was niet goed gedefinieerd. Wat er ook gebeurt, het is te traag en had geen zin.
Waarom wachten? Als directe druk en hoogte kunnen samenwerken, doe het dan samen. Hef de arm boven het niveau van het hart terwijl je hard op de scheur knijpt om het gat te dichten. Als er op dat moment nog bloed door het verband of onder je vingers sijpelt, is een tourniquet geen slecht idee.
Nummer 2 is een les die is geleerd uit gevechten. Vechters vechten, en tourniquets laten ze toe. Dat geldt ook voor burgers. Wandelaars moeten wandelen om te helpen. Patiƫnten met meerdere verwondingen hebben behandelingen nodig die de handen vrij maken. Lang wachten op de ambulance leidt tot vermoeidheid in de handen van de hulpverlener die directe druk probeert vast te houden.
Tourniquets kunnen ook door de patiƫnt zelf worden aangebracht. Zelf toepassen van directe druk is veel moeilijker.
Gevechtstoepassing Tourniquet (CAT)
De gevechtstoepassingstourniquet (CAT) is de meest voorkomende commerciƫle tourniquet die beschikbaar is. Het voldoet aan de eisen van het Amerikaanse leger. Het zal niet knellen, het gebruikt een ankerlier (een handvat om de tourniquet aan te spannen) en het kan door de patiƫnt zelf worden aangebracht.
Toen deze dingen voor het eerst op de markt kwamen, kwamen ze alleen in het zwart, wat ik niet aanraad voor een civiele tourniquet. Het is volkomen logisch om in een gevechtssituatie niet op te vallen met een feloranje riem om je bloedende arm, maar zwart verbergt bloed en is moeilijk te zien bij weinig licht. Artsen in het ziekenhuis kunnen de tourniquet missen als deze zwart is.
De CAT moet voor gebruik worden voorbereid door de punt van de riem door de frictiegesp te voeren. Als je dat niet doet, kan het erg moeilijk zijn om te doen onder stress in de hitte van het moment, vooral als je handschoenen draagt āā(nitril of leer). Het enige nadeel van het vooraf voorbereiden van de tourniquet is dat je hem dan over het uiteinde moet schuiven om hem op zijn plaats te krijgen.
Special Operations Force Tactical (SOFT) Tourniquet
De SOFTT is bijna precies hetzelfde als de CAT, behalve de gesp. De CAT heeft een wrijvingsgesp die tijdens het gebruik omslachtig kan zijn, vooral als u persoonlijke beschermende handschoenen draagt.
De gesp op de SOFTT klikt in elkaar, waardoor je het uiteinde van de riem al door de wrijvingsschuif kunt laten gaan. In dit geval hoeft u geen cirkel van canvas riem over het uiteinde van de gewonde arm of been te schuiven. U kunt de tourniquet eenvoudig om de ledemaat wikkelen en op zijn plaats klikken.
Deze functionaliteit is alleen nuttig als u de tourniquet op iemand anders toepast. Wat zelftoepassing betreft, is het bijna onmogelijk om het met ƩƩn hand in elkaar te klikken, dus het op uw eigen arm plaatsen is hetzelfde als het gebruik van de CAT.
SWAT-T
De SWAT-T is een ander soort tourniquet dan de CAT of de SOFTT. Het is meer gericht op de burgerbevolking en gebruikt dik rubber om hetzelfde te bereiken als de ankerlier voor de andere twee doet. De SWAT-T kan niet zelf worden toegepast, maar in tegenstelling tot de CAT of de SOFTT kan deze worden toegepast op kinderen en zeer kleine volwassenen.
Tourniquets met een ankerlier moeten een knijpplaat hebben, een dik stuk stof onder de ankerlier dat voorkomt dat de huid in de gedraaide omsnoering wordt getrokken. Zonder een knijpplaat kunnen huid en zacht weefsel worden gedraaid en getrokken, wat pijn en bij patiƫnten met een gevoelige huid tot verder letsel kan leiden.
Knijpplaten op de CAT en de SOFTT maken het onmogelijk om ze klein genoeg te maken voor kinderen en zeer kleine, meestal oudere, volwassen patiƫnten. Een extra pluspunt voor kleine patiƫnten: de SWAT-T kan in twee tourniquets worden gesneden voor meerdere verwondingen of meerdere patiƫnten.
Veelvoorkomende fouten in de tourniquet
Het meest voorkomende probleem met tourniquets is dat ze te los worden aangebracht. Als een tourniquet niet zo strak zit dat het ongemakkelijk is, werkt het niet.
GeĆÆmproviseerde tourniquets hebben een zeer hoog percentage mislukkingen, dus u moet altijd een commerciĆ«le tourniquet in uw EHBO-doos hebben voor ernstige bloedingen. Meer dan ƩƩn zelfs, omdat een enkele tourniquet – zelfs als deze correct wordt aangebracht – misschien niet genoeg is om het bloeden te stoppen. Wees niet bang om twee of drie tourniquets aan te brengen, vooral op benen en bij patiĆ«nten met overgewicht.
Naast het vermijden van oneigenlijk gebruik van tourniquets, mogen tourniquets niet worden verwijderd door iemand anders dan een arts op de afdeling spoedeisende hulp. Hoewel het te lang op zijn plaats laten van een tourniquet in theorie kan leiden tot weefselbeschadiging, heb ik geen gedocumenteerde gevallen van dergelijke schade kunnen vinden en verwijdering zal zeer waarschijnlijk leiden tot ernstigere bloedingen.
Discussion about this post