Wat is de geschiedenis van multiple sclerose?

Multiple sclerose (MS) is een auto-immuunziekte die het centrale zenuwstelsel van het lichaam aantast. Bij MS valt het immuunsysteem van het lichaam de myelineschede, of beschermende laag, van de zenuwen in de hersenen, het ruggenmerg en de ogen aan.

Deze aanvallen veroorzaken de vorming van laesies (of littekenweefsel), die leiden tot symptomen zoals tremoren, gevoelloosheid, vermoeidheid, problemen met het gezichtsvermogen en cognitieve disfunctie.

Hoewel MS waarschijnlijk al eeuwen bestaat, duurde het tot de 19e eeuw voordat wetenschappers patronen in de symptomen van mensen begonnen te herkennen die op een specifiek ziekteproces wezen. Men dacht dat MS van neurologische oorsprong was, maar de oorzaken waren onbekend.

Tegenwoordig zijn wetenschappers dichter bij het volledig begrijpen van de ziekte. Vooruitgang in de geneeskunde en meer recente studies hebben geleid tot betere behandelingen en resultaten.

Van de 19e eeuw tot vandaag

De geschiedenis van MS gaat terug tot 1882, toen wordt aangenomen dat Augustus d’Este, een kleinzoon van koning George III, het eerste gedocumenteerde geval van de ziekte was. D’Este hield een dagboek bij van zijn symptomen, dat door de jaren heen grondig is bestudeerd.

Een van degenen die dit dagboek bestudeerden was de beroemde neuroloog Jean-Martin Charcot. In 1868 begon Charcot lezingen te geven over een nieuwe ziekte van het zenuwstelsel: multiple sclerose.

Charcot, hoogleraar neurologie aan de universiteit van Parijs, had een vrouw onderzocht met tremor en andere neurologische symptomen, waaronder onduidelijke spraak en abnormale oogbewegingen. Nadat ze stierf, kon hij haar hersenen onderzoeken en de laesies van MS ontdekken.

Hoewel Charcots eerste lezing over zijn ontdekking van de ziekte meer dan 150 jaar geleden plaatsvond, is MS relatief weinig bestudeerd. Pas in het midden van de 20e eeuw kwamen behandelingen voor symptomen, zoals steroïden, beschikbaar.

Pas in de afgelopen 30 jaar zijn er therapieën geweest om de progressie van MS te behandelen en te vertragen.

opmerkelijke wetenschappers

Terwijl Charcot de eerste was die een uitgebreide beschrijving van de ziekte en de veranderingen in de hersenen schreef, hebben anderen aanzienlijk bijgedragen aan het begrip van multiple sclerose.

• In 1878 erkende dr. Edward Seguin uit de Verenigde Staten dat MS een specifieke ziekte was. Gedurende deze tijd werden ontwikkelingen gemaakt in het begrip van biologie en het immuunsysteem.
• In 1906 kregen Dr. Camillo Golgi en Dr. Santiago Ramon y Cajal de Nobelprijs voor het perfectioneren van nieuwe chemicaliën om de zichtbaarheid van zenuwcellen onder een microscoop te verbeteren.

• Dr. James Dawson, die gebruik maakte van de ontdekking van Dr. Golgi en Dr. Cajal, was de eerste die hersenmaterie onder een microscoop observeerde in 1916. Zijn observaties van de hersenmaterie van MS-patiënten waren ongelooflijk grondig. Hij was de eerste die de ontsteking rond bloedvaten en de schade aan de myelineschede rond de zenuwen door MS herkende. Zijn beschrijvingen van dit proces waren zo belangrijk dat ze nog steeds worden gebruikt.

• In 1925 maakte Lord Edgar Douglas Adrian de eerste elektrische opname van zenuwtransmissie. Hij kreeg vervolgens zes Nobelprijzen voor zijn onderzoek naar de activiteit van zenuwen en het hele zenuwstelsel. Hij was de eerste die inzag dat zenuwen met beschadigde myeline niet meer goed functioneerden.
• In 1935 creëerde Dr. Thomas Rivers een diermodel dat aantoonde dat zenuwweefsel de oorzaak was van MS, niet een virus. Deze demonstratie zou later bekend worden als EAE, of experimentele allergische encefalomyelitis, dat in de nabije toekomst het model zou worden dat wordt gebruikt om MS te bestuderen.

Vooruitgang in behandeling en diagnose

In de beginjaren was alles wat bekend was over MS wat kon worden waargenomen. Destijds geloofde men dat de ziekte vaker voorkwam bij vrouwen, niet rechtstreeks werd geërfd en een verscheidenheid aan neurologische symptomen kon veroorzaken.

In de loop van de tijd werd ontdekt dat MS veel complexer was en begon het nauwkeuriger te worden bestudeerd.

Aan het begin van de 20e eeuw geloofden wetenschappers dat MS werd veroorzaakt door een toxine of gif in het bloed. Omdat de meeste schade door de ziekte werd gevonden rond de bloedvaten, ging de theorie ervan uit dat gifstoffen in het bloed circuleerden en in de hersenen lekten.

Met de komst van de EAE in 1925 ontwikkelde zich een groter begrip van MS. Met dit model konden onderzoekers leren hoe het eigen immuunsysteem van het lichaam de myeline op de zenuwen aanviel. Het werd ook het model dat werd gebruikt om ziektemodificerende therapieën te ontwikkelen.

Behandelingen Dan

In de beginjaren van MS-onderzoek was er geen significante of standaardbehandeling. De behandeling bestond voornamelijk uit rust en het vermijden van hitte. Het diagnosticeren van de ziekte vergde jaren van observatie.

Nu behandelingen

Hoewel er geen remedie is voor MS, zijn er tegenwoordig behandelingen om het aantal recidieven te verminderen en de progressie van de ziekte te vertragen.

Behandeling voor MS omvat:

• Ziektemodificerende behandelingen zijn ontworpen om de progressie van MS te vertragen door het immuunsysteem en de inflammatoire aspecten van de ziekte te moduleren of te onderdrukken.
• Behandelingen om te helpen bij opflakkeringen omvatten steroïden of plasma-uitwisseling om ontsteking en de ernst van terugval te verminderen.
• Momenteel zijn er meer dan twintig medicijnen goedgekeurd door de FDA om specifiek MS te behandelen. Er zijn ook veel medicijnen die kunnen helpen bij symptomen zoals spasticiteit, tremoren, vermoeidheid en blaasproblemen.

Vooruitgang in het identificeren van bevolkingsrisico

De observatie dat vrouwen meer kans hebben om MS te ontwikkelen was duidelijk uit vroege studies van de ziekte in de 19e eeuw, maar vorderingen hebben mogelijke redenen aangetoond waarom. Men denkt dat hormonen een rol spelen bij het bepalen van iemands gevoeligheid voor het ontwikkelen van MS.

Van geslachtshormonen zoals oestrogeen, progesteron, prolactine en androgeen is waargenomen dat ze allemaal een effect hebben op de frequentie en het verloop van de ziekte. Deze hormonen beïnvloeden veel biologische processen bij vrouwen.

Dit kan bepaalde risicofactoren verklaren voor vrouwen om MS te ontwikkelen, waaronder:

• Zwangerschap, met name het krijgen van kinderen op latere leeftijd
• Vroeg beginnen met puberteit
• Menopauze

Hoewel er geen remedie is voor MS, is er hoop voor de toekomst. In de afgelopen 10 jaar zijn er verschillende nieuwe geneesmiddelen goedgekeurd om MS te behandelen en de progressie ervan te vertragen. Het begrip van auto-immuunziekten neemt toe en wetenschappers doen voortdurend onderzoek om nieuwe behandelingsopties te ontwikkelen, de oorzaak van MS te begrijpen en de tijd tot diagnose te verkorten.

Hoewel leven met een onvoorspelbare ziekte zoals MS moeilijk kan zijn, kunt u toch een hoge kwaliteit van leven behouden. De meeste mensen met MS kunnen een normale levensverwachting verwachten.