Overzicht
Wat is fecale incontinentie?
Fecale incontinentie – ook wel anale incontinentie genoemd – is de term die wordt gebruikt wanneer de stoelgang niet onder controle kan worden gehouden. De ontlasting (uitwerpselen/afval/kak) lekt uit de endeldarm wanneer u dat ook niet wilt, dus niet tijdens geplande badkamerpauzes. Deze lekkage vindt plaats met of zonder uw medeweten. Fecale incontinentie komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen en komt ook vaker voor bij ouderen.
De term fecale incontinentie wordt gebruikt als een van deze situaties zich voordoet:
- De ontlasting lekt naar buiten bij het passeren van gas.
- De ontlasting lekt door fysieke activiteit/inspanningen van het dagelijkse leven.
- Het gevoel hebben dat je weg moet en niet op tijd naar het toilet kunnen.
- Ontlasting wordt gezien in het ondergoed na een normale stoelgang.
- Er is een volledig verlies van controle over de darmen.
Waarom vindt fecale incontinentie plaats?
Verschillende factoren beïnvloeden de continentie van ontlasting of het vermogen om de stoelgang te beheersen:
- Spieren in het rectum en de anus (de allerlaatste twee delen van de darm) moeten goed werken.
- Het rectum moet kunnen uitrekken om de ontlasting vast te houden. Een “rectaal gevoel” moet aanwezig zijn om te waarschuwen voor de noodzaak om darmen te verplaatsen. Bij goed werken betekent dit dat je het gevoel krijgt dat het tijd is om naar het toilet te gaan.
- De anale spieren (sluitspieren) moeten het vermogen hebben om de anus dicht te knijpen. Als deze spieren niet goed werken, kan ontlasting onverwacht het lichaam verlaten.
- Je mist de fysieke en mentale vaardigheden om “het signaal te herkennen” dat het tijd is om naar de badkamer te gaan om darmen te verplaatsen, of de fysieke snelheid om de badkamer te bereiken.
- De ontlasting is erg waterig of explosief of beide.
Als een van deze lichaamsfuncties niet goed werkt, kunt u last hebben van ontlastingsincontinentie.
Symptomen en oorzaken
Wat veroorzaakt veranderingen in lichaamsfuncties die leiden tot fecale incontinentie?
- Veel voorkomend diarree of constipatie. Deze aandoeningen zorgen ervoor dat de spieren in het rectum en de anus verzwakken. Wanneer deze spieren verzwakken, verzwakt ook het vermogen om ontlasting in het lichaam vast te houden.
- Spier schade. Spierbeschadiging kan optreden tijdens een moeilijke vaginale bevalling, wanneer artsen een tang moeten gebruiken of een kleine snede (een episiotomie) moeten maken om een grotere opening te maken. Spierbeschadiging kan ook het gevolg zijn van anale of rectale chirurgie.
- Oudere leeftijd. Spieren in het rectum en de anus verzwakken van nature met de leeftijd. Andere nabijgelegen structuren in het bekkengebied worden ook losser met de leeftijd. Dit draagt bij aan de algemene zwakte die in dat deel van het lichaam wordt waargenomen, wat leidt tot problemen met de stoelgang. Losse ontlasting is moeilijker onder controle te houden dan vaste ontlasting. Wanneer een grote hoeveelheid losse ontlasting snel in het rectum arriveert, is er mogelijk niet voldoende waarschuwing om de badkamer op tijd te bereiken.
- Schade aan zenuwen. Als de zenuwen die het vermogen van de spieren van het rectum en de anus om samen te trekken, worden beschadigd, kan dit leiden tot incontinentie. Zenuwen die het “rectale gevoel” beheersen, kunnen ook leiden tot incontinentie als ze beschadigd zijn. Zenuwbeschadiging kan optreden tijdens een moeilijke vaginale bevalling, anale chirurgie, constipatie (resulterend in aanvallen van frequente en ernstige belasting) of de aanwezigheid van bepaalde gezondheidsproblemen (zoals diabetes, multiple sclerose, beroerte of een spinale tumor).
- Onvermogen van het rectum om uit te rekken. Als de spieren van het rectum niet zo elastisch zijn als ze zouden moeten zijn, kan overtollige ontlasting die zich ophoopt weglekken. Inflammatoire darmaandoeningen (zoals de ziekte van Crohn) kunnen ook het rekvermogen van het rectum beïnvloeden. De littekens als gevolg van chirurgie en bestralingstherapie kunnen ook de spieren van het rectum verstijven.
- Andere medische aandoeningen. Bepaalde medische aandoeningen, zoals rectale prolaps (het rectum valt naar beneden in de anus) of rectocele (het rectum duwt in de vagina), of chronische constipatie waarbij ontlasting lekt rond een grote ontlastingsbal, kan leiden tot fecale incontinentie.
- Andere oorzaken: Misbruik van laxeermiddelen, bestralingsbehandelingen, bepaalde afwijkingen van het zenuwstelsel en aangeboren (erfelijke) afwijkingen, ontsteking (zwelling) en inflammatoire darmaandoeningen kunnen het vermogen om ontlasting onder controle te houden beïnvloeden.
Diagnose en tests
Welke tests worden gebruikt om fecale incontinentie te diagnosticeren?
U wordt beoordeeld door een gastro-enteroloog en/of een colorectaal chirurg die is opgeleid om u te helpen. Uw arts zal u vragen stellen over uw toestand en vervolgens een lichamelijk onderzoek en een rectaal onderzoek uitvoeren. Schaam u niet om met uw zorgverlener te praten. Ze begrijpen dat u zich misschien ongemakkelijk voelt om over dit probleem te praten.
De volgende tests kunnen worden gedaan om fecale incontinentie te diagnosticeren:
- Anale manometrie: Deze test bestudeert de kracht van de anale sluitspieren. Een korte, dunne buis, die in de anus en het rectum wordt ingebracht, wordt gebruikt om de dichtheid van de sluitspier te meten.
- Endoluminale echografie of anale echografie: Deze test helpt bij het evalueren van de vorm en structuur van de anale sluitspieren en het omliggende weefsel. Bij deze test wordt een kleine sonde in de anus en het rectum ingebracht om beelden van de sluitspieren te maken.
- Pudendal zenuw terminal motor latentie test: Deze test meet de functie van de pudenduszenuwen, die betrokken zijn bij de darmcontrole.
- Anale elektromyografie (EMG): Deze test bepaalt of zenuwbeschadiging de reden is waarom de anale sluitspieren niet goed werken. Het onderzoekt ook de coördinatie tussen het rectum en de anale spieren.
- Flexibele sigmoïdoscopie of proctosigmoïdoscopie: Deze test evalueert het einde van de dikke darm of dikke darm, op zoek naar eventuele afwijkingen – zoals ontsteking, tumor of littekenweefsel – die fecale incontinentie kunnen veroorzaken. Om deze test uit te voeren, wordt een dunne buis met een camera aan het uiteinde in het rectum ingebracht tot aan de sigmoïde colon. Hierdoor kan het slijmvlies van de darm worden bekeken.
- Proctografie (ook wel defecografie): Deze test wordt gedaan op de afdeling radiologie. Bij deze test wordt een röntgenvideo gemaakt die laat zien hoe goed het rectum functioneert. De video laat zien hoeveel ontlasting het rectum kan bevatten, hoe goed het rectum de ontlasting vasthoudt en hoe goed het rectum de ontlasting loslaat. Om de röntgenvideo voor deze test te maken, wordt een kleine hoeveelheid vloeibaar barium afgegeven aan de dikke darm en het rectum (via een buisje dat in het rectum wordt ingebracht).
- Magnetische resonantie beeldvorming (MRI): Deze test wordt gedaan op de afdeling radiologie. Het is een beeldvormende test die soms wordt gebruikt om de bekkenorganen te evalueren.
Beheer en behandeling
Hoe wordt fecale incontinentie behandeld?
Afhankelijk van de oorzaak van fecale incontinentie, kan de behandeling een of meer van deze benaderingen omvatten: veranderingen in het dieet, darmtraining (biofeedback), medicijnen of een operatie.
Wat zijn medische behandelingsopties voor de behandeling van fecale incontinentie?
Dieettips
Het doel van dieetveranderingen is dat u voedsel of dranken vermijdt die dunne ontlasting kunnen veroorzaken, waaronder:
- Cafeïne, alcohol, sommige vruchtensappen en pruimen.
- Bonen en kool familie groenten.
- Pittig voedsel en gezouten of gerookt vlees.
- Zuivelproducten.
- Kunstmatige zoetstoffen.
Andere voedingsmiddelen verdikken de ontlasting, wat de ontlasting kan helpen beheersen. Deze voedingsmiddelen omvatten:
- Bananen.
- Appelmoes.
- Pindakaas.
- Pasta.
- Aardappelen.
- Kaas.
Darm training
Er zijn twee soorten darmtraining. Het doel van het eerste type is het ontwikkelen van een patroon van “naar de badkamer gaan”. Door een routine op te zetten, kunt u meer controle krijgen over uw stoelgang. Het nemen van een dagelijkse klysma op vaste tijden zal helpen bij het beheersen van de ontlasting en het verminderen van episodes van fecale incontinentie. Gebruik geen klysma zonder eerst met uw arts te overleggen.
Het doel van het tweede type darmtraining is om bepaalde oefeningen te leren die de spieren rond de anus kunnen versterken. Een getrainde therapeut leert u de juiste spieren te vinden en de oefeningen uit te voeren. Dit proces wordt biofeedback genoemd.
medicijnen
Medicijnen die gewoonlijk worden voorgeschreven, zijn onder meer medicijnen tegen diarree en vezelsupplementen. Deze medicijnen verminderen de beweging van de ontlasting door de darm en verstevigen de ontlasting. Gebruik geen vrij verkrijgbare medicijnen zonder eerst uw arts te raadplegen.
Huidbescherming
Omdat fecale lekkage leidt tot anale huidirritatie, worden vochtwerende crèmes – zoals die voor luieruitslag bij baby’s – gebruikt om de huid te beschermen. Deze producten zijn onbeperkt te gebruiken. Indien nodig zijn luiers voor volwassenen een andere overweging. Ten slotte kunnen losse kleding en katoenen ondergoed helpen om comfort te bieden. Gebruik geen vrij verkrijgbare incontinentiemedicijnen zonder eerst met uw arts te overleggen.
Welke chirurgische opties behandelen fecale incontinentie?
- Sphincteroplastiek, of overlappend herstel van de sluitspier, naait beschadigde anale sluitspieren weer aan elkaar (zie linksonder). De anale sluitspier overlapt en hechtingen worden gebruikt om de spier aan beide kanten vast te zetten. Het overlappen en aanspannen van de sluitspier resulteert in een strakkere anale opening.
- ACE-procedure is af en toe geschikt voor patiënten met fecale incontinentie. Bij deze procedure creëert de chirurg een klein pad van de huid op de buik naar de darm. Er wordt een buisje ingebracht waardoor een dagelijkse klysma / wash-out wordt gegeven om de ontlasting te reinigen.
- Kunstmatige darmsfincter omvat het implanteren van een kunstmatig apparaat (prothese) rond de anus. Dit apparaat is ontworpen om de normale anale spier na te bootsen.
- Sacrale zenuwstimulatie. Sacrale zenuwstimulatietherapie maakt gebruik van een klein apparaatje (een neurotransmitter) dat onder de huid in het bovenste deel van de bil wordt geïmplanteerd. Het apparaat stuurt milde elektrische impulsen via een geleidingsdraad die zich dicht bij een zenuw in de onderrug (de sacrale zenuw) bevindt, die de blaas, de sluitspier en de bekkenbodemspieren beïnvloedt.
- colostoma. Bij deze operatie wordt een opening in de buik gemaakt, waardoor de dikke darm naar de oppervlakte van de huid wordt gebracht. De ontlasting wordt opgevangen in een speciaal zakje dat rond de opening aan de buik is bevestigd. Deze procedure wordt meestal overwogen wanneer alle andere behandelingsopties hebben gefaald.
Discussion about this post