Overzicht
Wat is zelfverwonding?
Zelfverwonding (SI) wordt gedefinieerd als elke opzettelijke verwonding van het eigen lichaam. Deze aandoening wordt ook wel zelfbeschadiging of zelfverminking genoemd. Gewoonlijk laat zelfverwonding sporen achter of veroorzaakt het weefselbeschadiging. Zelfverwonding kan een van de volgende gedragingen omvatten:
- Snijden.
- Branden (of “branden” met hete voorwerpen).
- Plukken op de huid of het opnieuw openen van wonden.
- Haartrekken (trichotillomanie).
- Headbangen.
- Slaan (met een hamer of een ander voorwerp).
- Botbrekend.
De meeste mensen die zichzelf verwonden, handelen alleen in plaats van in groepen. Ze proberen ook hun gedrag te verbergen.
Symptomen en oorzaken
Wat zorgt ervoor dat iemand zichzelf verwondt?
Zelfverwonding kan voorkomen bij beide geslachten en bij elk ras van mensen. Het gedrag wordt niet beperkt door opleiding, leeftijd, seksuele geaardheid, sociaaleconomische status of religie. Er zijn echter enkele gemeenschappelijke factoren bij mensen die zichzelf verwonden. Zelfverwonding komt vaker voor bij:
- Adolescente vrouwtjes.
- Mensen met een voorgeschiedenis van fysiek, emotioneel of seksueel misbruik.
- Mensen die naast elkaar bestaande problemen hebben met middelenmisbruik, obsessief-compulsieve stoornis of eetstoornissen.
- Individuen die zijn opgegroeid in gezinnen die het uiten van woede ontmoedigden.
- Personen die niet over de vaardigheden beschikken om hun emoties te uiten en die geen goed sociaal netwerk hebben.
Hoewel de mogelijkheid bestaat dat een zelf toegebracht letsel levensbedreigende schade tot gevolg kan hebben, wordt zelfverwonding niet als suïcidaal gedrag beschouwd. Zelfverwonding treedt meestal op wanneer mensen worden geconfronteerd met wat lijkt op overweldigende of verontrustende gevoelens. Zelfverwondingen kunnen het gevoel hebben dat zelfverwonding een manier is om:
- Tijdelijke verlichting van intense gevoelens, druk of angst.
- Echt zijn, leven of iets voelen.
- Pijn van buiten kunnen voelen in plaats van van binnen.
- Een middel zijn om pijn te beheersen en te beheersen – in tegenstelling tot de pijn die wordt ervaren door fysiek of seksueel misbruik.
- Een manier bieden om emotionele gevoelloosheid te doorbreken (de zelfverdoving waardoor iemand kan snijden zonder pijn te voelen).
- Op een indirecte manier om hulp vragen of de hulpbehoefte onder de aandacht brengen.
- Pogingen om anderen te beïnvloeden door hen te manipuleren, te proberen hen om hen te laten geven, proberen ze zich schuldig te laten voelen of proberen ze weg te laten gaan.
Zelfverwonding kan ook een weerspiegeling zijn van iemands zelfhaat. Sommige zelfverwonders straffen zichzelf omdat ze sterke gevoelens hebben die ze normaal gesproken niet mochten uiten als kinderen. Ze kunnen zichzelf ook straffen omdat ze op de een of andere manier slecht en onwaardig zijn. Deze gevoelens zijn een uitvloeisel van misbruik en een overtuiging dat het misbruik verdiend was.
Wat zijn de symptomen van zelfverwonding?
De symptomen van zelfverwonding zijn onder meer:
- Frequente snijwonden en brandwonden die niet kunnen worden verklaard.
- Zelfponsen of krabben.
- Naald steken.
- Headbangen.
- Oog drukken.
- Vinger of arm bijten.
- Iemands haar uittrekken.
- Plukken aan iemands huid.
Waarschuwingssignalen dat een persoon mogelijk zelfverwonding pleegt, zijn onder meer:
- Bij warm weer een broek en lange mouwen dragen.
- Het verschijnen van aanstekers, scheermessen of scherpe voorwerpen die men niet zou verwachten tussen iemands bezittingen.
- Een laag zelfbeeld.
- Moeilijk om met gevoelens om te gaan.
- Relatie problemen.
- Slecht functioneren op het werk, op school of thuis.
Diagnose en tests
Hoe wordt de diagnose zelfverwonding gesteld?
Als een persoon tekenen van zelfverwonding vertoont, moet een professional in de geestelijke gezondheidszorg met expertise op het gebied van zelfverwonding worden geraadpleegd. De beroepsbeoefenaar in de geestelijke gezondheidszorg kan een evaluatie maken en een behandelingskuur aanbevelen. Zelfverwonding kan een symptoom zijn van een psychiatrische aandoening, waaronder:
-
Persoonlijkheidsstoornissen (met name borderline persoonlijkheidsstoornis).
-
Bipolaire stoornis.
- Grote Depressie.
-
Angststoornissen (vooral obsessief-compulsieve stoornis).
-
Schizofrenie.
Beheer en behandeling
Hoe wordt zelfverwonding behandeld?
Therapie kan worden gebruikt om een persoon te helpen stoppen met zelfverwonding:
- Cognitieve gedragstherapie kan worden gebruikt om een persoon te helpen triggerende gevoelens op een gezondere manier te leren herkennen en aan te pakken.
- Posttraumatische stresstherapieën kunnen nuttig zijn voor zelfverwondingen met een voorgeschiedenis van misbruik of incest.
- Groepstherapie kan nuttig zijn bij het verminderen van de schaamte die gepaard gaat met zelfbeschadiging en bij het ondersteunen van de gezonde uiting van emoties.
- Gezinstherapie kan helpen om elke voorgeschiedenis van familiestress die verband houdt met het gedrag aan te pakken, en kan familieleden helpen om directer en niet-oordelend met elkaar te leren communiceren.
Bovendien zijn hypnose of andere zelfontspanningstechnieken nuttig bij het verminderen van de stress en spanning die vaak voorafgaan aan zelfverwondingen.
Geneesmiddelen zoals antidepressiva of angstmedicatie kunnen worden gebruikt om de aanvankelijke impulsieve reactie op stress te verminderen.
Vooruitzichten / Prognose
Wat is de prognose (kans op herstel) voor mensen die zichzelf verwonden?
De prognose varieert afhankelijk van iemands emotionele of psychologische toestand. Het is belangrijk om de factoren te bepalen die leiden tot het zelfbeschadigende gedrag van een persoon. Het is ook belangrijk om eventuele reeds bestaande persoonlijkheidsstoornissen te identificeren die moeten worden behandeld.
Discussion about this post