Synapsen in het zenuwstelsel

In het centrale zenuwstelsel is een synaps een kleine opening aan het einde van een neuron waardoor een signaal van het ene neuron naar het andere kan gaan. Synapsen worden gevonden waar zenuwcellen verbinding maken met andere zenuwcellen.

Synapsen zijn de sleutel tot de functie van de hersenen, vooral als het gaat om het geheugen.

De term synaps werd voor het eerst geïntroduceerd in 1897 door fysioloog Michael Foster in zijn “Textbook of Physiology” en is afgeleid van het Griekse synapsis, wat “conjunctie” betekent.

Wat synapsen doen?

Wanneer een zenuwsignaal het einde van het neuron bereikt, kan het niet zomaar doorgaan naar de volgende cel. In plaats daarvan moet het de afgifte van neurotransmitters activeren, die vervolgens de impuls over de synaps naar het volgende neuron kunnen dragen.

Zodra een zenuwimpuls de afgifte van neurotransmitters heeft veroorzaakt, steken deze chemische boodschappers de kleine synaptische opening over en worden opgenomen door receptoren op het oppervlak van de volgende cel.

Deze receptoren werken net als een slot, terwijl de neurotransmitters net als sleutels werken. Neurotransmitters kunnen het neuron waaraan ze binden exciteren of remmen.

Delen van de synaps

Synapsen bestaan ​​uit drie hoofdonderdelen:

• Het presynaptische einde dat neurotransmitters bevat
• De synapsspleet tussen de twee zenuwcellen
• Het postsynaptische einde dat receptorplaatsen bevat

Een elektrische impuls gaat door het axon van een neuron en veroorzaakt vervolgens de afgifte van kleine blaasjes die neurotransmitters bevatten. Deze blaasjes zullen dan binden aan het membraan van de presynaptische cel, waardoor de neurotransmitters in de synaps vrijkomen.

Deze chemische boodschappers steken de synaptische spleet over en verbinden zich met receptoren in de volgende zenuwcel, waardoor een elektrische impuls wordt geactiveerd die bekend staat als een actiepotentiaal.

Soorten

Er zijn twee hoofdtypen synapsen:

• Chemische synapsen
• elektrische synapsen

Chemische synapsen

In een chemische synaps veroorzaakt de elektrische activiteit in het presynaptische neuron de afgifte van chemische boodschappers, de neurotransmitters.

De neurotransmitters diffunderen door de synaps en binden aan de gespecialiseerde receptoren van de postsynaptische cel.

De neurotransmitter prikkelt of remt dan het postsynaptische neuron. Excitatie leidt tot het afvuren van een actiepotentiaal, terwijl inhibitie de voortplanting van een signaal verhindert.

elektrische synapsen

In elektrische synapsen zijn twee neuronen verbonden door gespecialiseerde kanalen die bekend staan ​​als gap junctions.

Elektrische synapsen zorgen ervoor dat elektrische signalen snel van de presynaptische cel naar de postsynaptische cel kunnen reizen, waardoor de overdracht van signalen snel wordt versneld.

De speciale eiwitkanalen die de twee cellen met elkaar verbinden, maken het mogelijk dat de positieve stroom van het presynaptische neuron direct in de postsynaptische cel vloeit.

De typen vergelijken

De kloof tussen elektrische synapsen is veel kleiner dan die van een chemische synaps (ongeveer 3,5 nanometer vergeleken met 20 nanometer).

Elektrische synapsen dragen signalen veel sneller over dan chemische synapsen. Terwijl de transmissiesnelheid in chemische synapsen tot enkele milliseconden kan duren, is de transmissie bij elektrische synapsen bijna onmiddellijk.

Terwijl elektrische synapsen het voordeel van snelheid hebben, neemt de sterkte van een signaal af als het van de ene cel naar de andere gaat. Vanwege dit verlies aan signaalsterkte is een zeer groot presynaptisch neuron nodig om veel kleinere postsynaptische neuronen te beïnvloeden.

Chemische synapsen kunnen langzamer zijn, maar ze kunnen een bericht verzenden zonder verlies van signaalsterkte. Zeer kleine presynaptische neuronen zijn ook in staat om zelfs zeer grote postsynaptische cellen te beïnvloeden.

Waar chemische synapsen prikkelend of remmend kunnen zijn, zijn elektrische synapsen alleen prikkelend.