COVID-19 dwingt vrouwen in een alarmerend tempo de werkplek te verlaten

Donna, 61, werkt al sinds ze op 12-jarige leeftijd begon te babysitten. In september verliet ze voor het eerst het personeelsbestand vanwege COVID-19. Ze heeft een vorm van leukemie waardoor ze immuungecompromitteerd is, en hoewel ze dol was op haar baan als chef-kok in een kleine herberg in Milton, Delaware, had ze het gevoel dat ze het tijdens de pandemie niet veilig kon doen.

“Ik ben van plan deze pandemie te overleven, en de enige manier om dat te doen, is door mijn contact met andere mensen extreem te minimaliseren”, zegt ze.

Donna is een van de 617.000 vrouwen die in september 2020 zijn gestopt met werken in de VS, volgens gegevens van het Bureau of Labor Statistics. Dat aantal is met 78.000 bijna acht keer zo hoog als het aantal mannen dat uitviel.

Heidi Shierholz, senior econoom en beleidsdirecteur bij het Economic Policy Institute, zegt dat gegevens van een maand geen trend laten zien die zich zal voortzetten, maar het laat wel zien dat de arbeidsparticipatie van vrouwen niet terugveert, wat “slechts jaren duurt van aanhoudende pijn”, zegt ze. “De algehele impact zal gewoon een enorme tegenslag zijn voor de loonkloof tussen mannen en vrouwen [and] voor de arbeidsparticipatiekloof tussen mannen en vrouwen.”

Waarom vrouwen harder worden getroffen door werkloosheid

Het werkloosheidspercentage voor vrouwen was in september iets hoger dan voor mannen, respectievelijk 8% en 7,7%. Volgens een rapport van het National Bureau of Economic Research hebben mannen in eerdere recessies te maken gehad met hogere werkloosheid omdat door mannen gedomineerde industrieën zoals de bouw en de productie meer werden getroffen. Maar de diensten- en horeca, die een groter percentage vrouwen in dienst hebben, behoorden tot de sectoren die de pandemie het meest heeft getroffen.

Sarah, een 28-jarige die in Minneapolis, Minnesota woont, zegt dat ze in september werd ontslagen als receptioniste voor een luxe appartementencomplex. In juli kreeg ze de diagnose van de ziekte van Lyme en raakte immuungecompromitteerd toen ze in augustus met de behandeling begon. “Ik vroeg om onderdak en ze wilden me die niet geven”, zegt ze. “Ik maakte me zorgen over COVID, omdat veel van de bewoners in dat gebouw de pandemie niet serieus namen.”

Haar werkgevers stonden haar toe onbetaald medisch verlof op te nemen, waarvan ze van plan was terug te keren nadat ze de behandeling eind september had beëindigd. Maar een paar weken na haar verlof vertelden ze haar dat de functie was geëlimineerd. Nu vertrouwt ze op het inkomen van haar man, hoewel hij vanwege de pandemie een loonsverlaging heeft gekregen, en ontvangt ze een werkloosheid van $ 329 per week.

Voordat ze receptioniste was, maakte ze huizen schoon, dus toen de pandemie toesloeg, dacht ze: ‘Oh mijn god, wat zou ik hebben gedaan als ik nog steeds aan het schoonmaken was?’, zegt ze. “Er zijn zoveel van deze kleine bedrijven en door vrouwen gerunde bedrijven die afhankelijk zijn van persoonlijke interacties.”

De gendergerelateerde last van kinderopvang

Zelfs vóór de pandemie droegen vrouwen meer de last van thuis- en kinderopvang. Volgens analyse van gegevens van het Census Bureau van juli hebben millennial-moeders in heteroseksuele relaties bijna drie keer zoveel kans als mannen om tijdens de pandemie niet te werken vanwege de behoeften aan kinderopvang.

Abby, een 35-jarige moeder uit Raleigh, North Carolina, was net begonnen aan een nieuwe functie bij het farmaceutische bedrijf waar ze al meer dan een jaar werkte toen de pandemie toesloeg. “Ik was er echt heel enthousiast over”, zegt ze. “Het was als een geweldige carrièrewending, en mijn eerste dag in die nieuwe rol was 16 maart.”

Zij en haar man, die in de techniek werkt, werkten ongeveer twee weken vanuit huis terwijl haar dochter virtuele voorschoolse lessen volgde. “Een van ons stond om 4 uur ’s ochtends op om te werken en dan stopten we de hele dag en dan werkten we tot 10 uur ’s avonds en waren we uitgeput en ellendig”, zegt ze.

Na twee weken kreeg haar man een baan aangeboden bij een nieuw bedrijf, en de “cijfers klopten” zodat ze haar baan kon verlaten. “Aan de ene kant baal ik, maar tegelijkertijd… ik heb nooit zoiets van ‘Oh, ik wou dat ik nog aan het werk was’, omdat deze situatie het onmogelijk maakt om beide te doen,” zegt Abby. Ze citeerde een artikel gepubliceerd door The New York Times met de titel: “In de COVID-19-economie kun je een kind of een baan hebben. Je kunt niet beide hebben.”

“Ik denk echt dat dat heel, heel waar voor mij voelt”, zegt ze. “Ik heb sterke gevoelens over de politiek van mijn vertrek uit de beroepsbevolking… op sommige dagen word ik wakker en heb ik zoiets van: ‘Ik heb het gevoel dat ik vrouwen terugzet.’ Maar tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat een van de redenen waarom zoveel vrouwen het personeelsbestand verlaten, de loonkloof is. En als iemand moet vertrekken, was het logisch in ons leven voor de persoon die minder te vertrekken.”

De gevolgen kunnen een decennium aanhouden

Shierholz zegt dat het gebrek aan COVID-hulp van het Congres betekent dat de economische gevolgen van de pandemie tien jaar kunnen aanhouden. “Door het uitblijven van actie door het congres, is het waarschijnlijk dat we jarenlang een aanhoudend hoge werkloosheid zullen hebben”, zegt Shierholz. “Het zal blijvende effecten hebben op zowel mannen als vrouwen… dus dat betekent alleen maar dat het ook blijvende effecten zal hebben op de kloof tussen mannen en vrouwen.”

Shierholz merkte ook op dat, hoewel meer vrouwen het personeelsbestand hebben verlaten, dat niet voor alle vrouwen een optie is. “Het ontkent volledig de realiteit waarmee arme vrouwen worden geconfronteerd die onevenredig zwarte en bruine vrouwen zijn”, zegt ze. “Het maakt niet uit hoe graag ze thuis willen blijven om hun kinderen te helpen, ze hebben geen andere keuze dan aan het werk te blijven.”

Donna, Abby en Sarah zijn allemaal van plan om in de toekomst weer te gaan werken. Sarah studeert grafisch ontwerp in de hoop dat dit zal vertalen naar een externe baan. Donna wacht op een functie die haar een veilige overgang naar het personeelsbestand zou bieden wanneer de pandemie verbetert. Abby zal uiteindelijk ook een baan krijgen, hoewel ze zegt dat ze waarschijnlijk parttime zal werken.

“Ik erken dat daar heel veel privileges in zitten”, zegt Abby. “Maar ik weet dat zelfs als ik er meteen weer in zou willen springen, ik weet dat ik niet zou springen waar ik was. Ik zou niet verdienen wat ik was.”

De informatie in dit artikel is actueel op de vermelde datum, wat betekent dat er nieuwere informatie beschikbaar kan zijn wanneer u dit leest. Ga voor de meest recente updates over COVID-19 naar onze nieuwspagina over het coronavirus.