Belangrijkste leerpunten
- Ouders en tieners zijn voorstander van gesprekken over seksuele gezondheid tijdens controles met hun zorgverlener, maar dat gebeurt niet.
- Volgens een nieuwe studie mist meer dan de helft van de jongeren discussies over puberteit, soa’s, anticonceptie en andere seksuele gezondheidsproblemen met hun arts.
- Ouders kunnen veel doen om deze gesprekken te vergemakkelijken, zeggen experts.
Een open, eerlijk gesprek over seksuele gezondheid in de spreekkamer kan een cruciaal onderdeel zijn van seksuele voorlichting, maar veel adolescenten missen die chats tijdens routinematige medische afspraken. Uit een recente studie, gepubliceerd in Pediatrics, bleek dat minder dan de helft van de jonge mensen discussies over puberteit, seksueel overdraagbare aandoeningen, hiv en anticonceptie meldde tijdens hun meest recente bezoek aan hun primaire zorgverlener (PCP).
“Een van de belangrijkste rollen die een eerstelijnszorgverlener speelt – misschien wel de belangrijkste – is als een bron van objectieve informatie”, zegt kinderarts Cara Natterson, MD, mede-oprichter van OOMLA. “Deze informatie kan teruggrijpen op iets dat in het verleden is gebeurd of dat op dit moment aan de hand is, maar het wijst vaak vooruit in de vorm van anticiperende begeleiding.”
De studie in detail
De onderzoekers van de Universiteit van Minnesota analyseerden gegevens van een landelijk representatief onderzoek onder Amerikaanse adolescenten van 11 tot 17 jaar en hun ouders.
Ze ontdekten dat 14% van de jongere adolescenten (11-14 jaar oud) en 38,7% van de oudere adolescenten (15-17 jaar) aangaven dat zorgverleners bij hun meest recente controle naar hun seksuele activiteit vroegen. En minder dan een derde van de adolescenten meldde een zorgverlener die naast de puberteit ook seksuele en reproductieve gezondheidsonderwerpen besprak.
Renee E. Zeven, PhD, RN
Onze bevindingen suggereren duidelijke hiaten tussen het door ouders en adolescenten ervaren belang van het bespreken van seksuele en reproductieve gezondheidsonderwerpen met eerstelijnszorgverleners en de ervaringen van adolescenten tijdens preventieve bezoeken.
Bovendien kwamen gesprekken over vertrouwelijkheid en tijd alleen tussen zorgverleners en adolescenten niet vaak voor: 20% van de jongere adolescenten en 44% van de oudere adolescenten rapporteerden tijd alleen met hun zorgverlener bij hun meest recente controle.
“Onze bevindingen suggereren duidelijke hiaten tussen het door ouders en adolescenten ervaren belang van het bespreken van seksuele en reproductieve gezondheidsonderwerpen met eerstelijnszorgverleners en de ervaringen van adolescenten tijdens preventieve bezoeken”, zegt hoofdauteur Renee E. Sieving, PhD, RN, een professor aan de School of Verpleegkunde aan de Universiteit van Minnesota.
Sieving voegt eraan toe dat hoewel de meeste ouders en veel jongeren die werden ondervraagd het belang opmerkten dat zorgverleners deze onderwerpen bespreken, deze discussies niet routinematig plaatsvinden tijdens preventieve bezoeken.
Het belang van seksuele gezondheidsbegeleiding
“Een geweldige eerstelijnszorgverlener zal een patiënt helpen vooruit te denken over de gezondheids- en veiligheidsproblemen die zich zullen voordoen, en daarbij zal hij die patiënt helpen met de tools om slimme keuzes te maken”, zegt Dr. Natterson. “Het gesprek met een zorgverlener trapt vaak een deur open.”
Tegelijkertijd is het geen verrassing dat deze gesprekken vaak niet plaatsvinden, zegt Dr. Natterson – ze zijn lastig, ze vergen tijd (die veel artsen niet hebben), en ze vereisen ook een diepgaande relatie dat is niet altijd aanwezig tussen een provider en hun patiënt.
Cara Natterson, MD
Een goede eerstelijnszorgverlener zal een patiënt helpen vooruit te denken over de gezondheids- en veiligheidskwesties die zich zullen voordoen, en daarbij die patiënt helpen met de tools om slimme keuzes te maken.
“Er is een zeer bekwame gesprekspartner voor nodig om een kind (of een ouder) voor de eerste keer te ontmoeten en dan diep in zeer persoonlijk gebied te gaan”, legt Dr. Natterson uit. Ook is de spreekkamer of kliniek misschien niet de meest geschikte omgeving voor een intens gesprek – er zijn vaak andere mensen in de buurt, de muren kunnen dun zijn en het licht is koperachtig, wat allemaal een omgeving creëert die het tegenovergestelde is van intiem .
Hoewel de studie suggereert dat een groot percentage van de ouders en kinderen aangeeft geen seksuele gezondheidsgesprekken met hun primaire zorgverlener te hebben, zegt Dr. Natterson dat het mogelijk is dat de dokter probeerde daarheen te gaan, maar zich afgesloten, omgeleid of gewoon niet gehoord voelde.
“Het gebeurt”, zegt ze. “Denk aan de laatste keer dat je naar een dokterspraktijk of een kliniek ging. Herinner je je absoluut alles wat er is gezegd? Het is menselijk om te filteren, en dat is precies waarom aanbieders deze inhoud keer op keer moeten herhalen. Een gesprek over iets is zelden genoeg.”
Ouders willen dat deze gesprekken plaatsvinden
De onderzoeksresultaten verdrijven het idee dat ouders bezwaar hebben tegen zorgverleners die discussies hebben over seksuele en reproductieve gezondheidsonderwerpen met hun jonge adolescente kinderen. In feite steunden de meeste jonge patiënten – en hun ouders – dergelijke gesprekken. Dus wat kunnen ouders doen om hen te helpen? Veel, zegt Zeven.
Allereerst kunnen ouders hun tieners laten weten dat wat ze met hun PCP delen, vertrouwelijk is. Ze kunnen hun tieners ook duidelijk maken dat ze deze vertrouwelijkheidspraktijk steunen en benadrukken dat hun PCP een goed persoon is om vragen te stellen over seksuele en reproductieve gezondheid (bijv. vragen over zaken als puberteit, datingrelaties, seksuele besluitvorming, het voorkomen van zwangerschap en soa-preventie).
Even belangrijk is om vragen te stellen, zegt Dr. Natterson. Tegen de tijd dat kinderen hun tienerjaren bereiken, zullen de meeste bezoeken aan de eerstelijnszorg op zijn minst een onderdeel hebben waarbij de ouder de kamer uit moet, wat gepast is. “Als de seksuele gezondheidsinhoud niet naar voren is gekomen voordat je vertrekt, kun je de provider vragen om het te dekken”, zegt Dr. Natterson. “Vergeet niet om gevoelig te zijn over hoe je dat doet.”
Een eenvoudige manier is om iets te zeggen als: “Voordat ik de kamer uitstap, wilde ik er zeker van zijn dat je wist dat ik het erg prettig vind als jullie twee praten over seksuele gezondheid.” En als je een specifieke vraag hebt, ga je gang en stel hem.
“Dan – en dit is echt belangrijk – neem later contact op met uw kind”, zegt Dr. Natterson. “Vraag wat er is behandeld, of pak het anders aan en vraag wat je kind weet over seksuele gezondheid. Vraag of ze gerelateerde vragen hebben of dat er nieuwe informatie is waarmee ze worstelen? Maak duidelijk dat je een hulpbron wilt zijn voor hen.”
Als je daar bang voor bent of als het niet binnen je comfortzone ligt, laat je kind dan weten dat de zorgverlener iemand is die ze altijd kunnen bellen voor advies.
Wat dit voor u betekent?
Onthoud dat praten over seks en seksuele gezondheid een positief gesprek kan en moet zijn. Probeer niet met je tiener over seks te praten vanuit een plaats van angst, en houd een open geest. Dit zou hen moeten helpen zich op hun gemak te voelen bij het vragen aan hun arts over seksuele gezondheidsproblemen.
Vraag uw zorgverlener niet alleen een actieve rol te spelen in deze gesprekken, maar vraag ook om begeleiding bij seksuele gezondheid een prioriteit te maken tijdens controles.
Discussion about this post