Onzekerheden in verband met postnatale depressiesymptomen bij nieuwe vaders

Discussies over opvoedingsstress en postpartumdepressie leggen vaak de focus op de biologische ouder. Hoewel het heel gewoon is en voorkomt bij ongeveer 10% tot 15% van de bevallende ouders, lopen beide ouders risico op ouderlijke stress en depressie na de bevalling, vooral als het het eerste kind van een stel is.

Een nieuwe studie van de Zweedse Universiteit van Lund onderzocht de manieren waarop vaders – in deze studie gedefinieerd als cismen – angst en gevoelens van ontoereikendheid ervaren in verband met het opvoeden van hun nieuwe kinderen. Deze gevoelens van incompetentie houden uiteindelijk verband met aanhoudende angst en postnatale depressie (PND).

Vaderlijke postpartumdepressie

Dr. Zaher Merhi, OBGYN, zegt: “We praten vaak over postpartumdepressie bij moeders, maar praten er zelden over bij vaders. Postpartumdepressie van de vader komt vaker voor dan mensen denken, vooral als het gaat om een ​​eerstgeborene, en ik geloof dat er meer over moet worden gepraat om het stigma te verminderen. In sommige onderzoeken is gemeld dat de incidentie van vaderlijke depressie wel 25% is.”

In de context van dit onderzoek werd ouderlijke stress gedefinieerd als gevoelens van beperking en incompetentie in het ouderschap, en werden gegevens verzameld via een online assessment. Onderzoekers zochten naar verbanden tussen de negatieve vaderlijke gevoelens rond ouderschap en relationele variabelen, waaronder relatietevredenheid.

Resultaten van de studie toonden een verband aan tussen hechtingsangst en paternale PND, wat aantoont dat mannen met een hogere hechtingsangst ouderschap als stressvol kunnen ervaren en meer kans hebben op postpartumdepressie.

Wat zijn hechtingsstijlen?

Hechtingsstijlen zijn categorieën die vallen onder de zogenaamde hechtingstheorie. Er zijn verschillende versies van deze theorie, maar John Bowlby is een van de meer gerespecteerde personen die zich op dit werk heeft gericht. Bowlby deed in de jaren dertig onderzoek naar kinderen en legde de theorie uit als de “… blijvende psychologische verbondenheid tussen mensen”, De algemeen aanvaarde uitsplitsing van de soorten gehechtheid is:

• Ambivalent-onzeker – Kinderen kunnen op hun hoede zijn voor vreemden, van streek raken wanneer ze worden gescheiden van een verzorger, en niet getroost lijken bij de terugkeer van een verzorger.

• Vermijdend-onzeker—Kinderen vermijden contact en troost van hun ouders en tonen weinig of geen voorkeur voor ouders boven vreemden.

• Ongeorganiseerd-onzeker—Kinderen vertonen een mengeling van vermijdend en resistent gedrag en kunnen op de leeftijd van 1 verward en ongerust lijken. Op 6-jarige leeftijd kunnen ze een ouderrol op zich nemen en zich als een verzorger voor hun ouders gedragen.

Hoewel er onder theoretici tegenstrijdige meningen bestaan ​​over wanneer en hoe hechtingsstijlen worden ontwikkeld, suggereren gedragstheoretici dat de hechtingsstijl van een individu hun relaties in de toekomst beïnvloedt.

De rol van waargenomen mannelijkheid

Men denkt dat mannen hun symptomen van depressie te weinig rapporteren,evenals andere ziekten, zowel geestelijk als lichamelijk. Onderzoek heeft aangetoond dat mannen kunnen weigeren om eerlijk te zijn tegen hun partners over hun gevoelens, en zelfs afzien van belangrijke gezondheidsaspecten, zoals een gezonde slaaproutine,in een poging om hun vermeende mannelijkheid te behouden.

De samenleving heeft veel mannen en mannelijke individuen gevormd om het gevoel te hebben dat ze op een bepaalde manier voor hun vrienden en familie moeten verschijnen, maar de waarheid is dat verandering en overgang moeilijk zijn voor iedereen. Dr. Merhi wijst slaapverlies, gebrek aan aandacht en intimiteit van de partner en verhoogde financiële stress aan als aspecten van nieuw ouderschap die overweldigend kunnen zijn voor beginners.

Er zijn verschillende factoren die ertoe kunnen bijdragen dat vaders zich onzeker voelen. Sommige mannen hebben mogelijk geen positief gemodelleerd ouderlijk gedrag gehad tijdens hun eigen jeugd, en anderen kunnen volledig opgaan in het ondersteunen van de geboortepartner, die mogelijk te maken heeft met hun eigen postpartumdepressie.

“Hun partner geeft ze misschien niet dezelfde hoeveelheid aandacht die ze gewend waren te krijgen”, zegt Merhi. “Dit kan ertoe leiden dat nieuwe vaders gaan twijfelen aan hun relatie en zich onzekerder gaan voelen. Bovendien kan het moeilijk zijn om een ​​gehechtheid aan de baby te ontwikkelen, bijdragen aan de onzekerheid van de vader.”

Merhi moedigt vaders aan om open te zijn over wat ze voelen in deze tijd, en niet bang te zijn om hulp te vragen als je die nodig hebt. “Het is belangrijk om open te zijn over je gevoelens tegenover je partners en steun te zoeken bij familie, vrienden en zelfs bij professionals. Vaderlijke postpartumdepressie is NIET ongewoon. Het krijgen van een baby is een enorme levensveranderende gebeurtenis die een aanpassingsperiode vereist.”