Dit hersengebied kan de sleutel zijn tot het begrijpen van verschillende psychische stoornissen

Beroepsbeoefenaren in de geestelijke gezondheidszorg diagnosticeren aandoeningen zoals depressie en schizofrenie na zorgvuldige afweging van iemands gedrag. Maar ze kunnen niet per se vertellen wat er in de hersenen gebeurt.

Een recent onderzoek van onderzoekers van de Universiteit van Cambridge vond echter één hersengebied dat op dezelfde manier werkt bij verschillende aandoeningen: de linker dorsale midden-insula.

Men dacht al dat de insula een rol speelde bij zelfbewustzijn. Onderzoek toont ook aan dat de linker dorsale mid-insula specifiek kan helpen bij het verwerken van interne toestanden.

Dit maakt deel uit van “interoceptie”, of het vermogen om interne omstandigheden in het lichaam te voelen, zoals pijn, honger en de behoefte om naar de badkamer te gaan.

Als mensen met psychische stoornissen zoals depressie, schizofrenie en anorexia gemeenschappelijke hersenactiviteit vertonen in deze regio, kan dit de manier veranderen waarop we geestelijke gezondheid begrijpen, vertelt Camilla Nord, PhD, hoofdonderzoeksauteur en neurowetenschapper aan de Universiteit van Cambridge, aan Verywell.

Verschillende stoornissen zijn misschien niet zo gescheiden en goed gedefinieerd, maar eerder met elkaar verbonden. “Ze zijn ergens op gebaseerd, maar er zijn misschien niet deze duidelijke afbakeningen van klinische groepen op de manier waarop we dachten”, zegt Nord.

Het onderzoek werd eind juni gepubliceerd in The American Journal of Psychiatry, en werd ondersteund door het NIHR Cambridge Biomedical Research Centre.

Gemeenschappelijke grond identificeren

Onderzoekers weten al dat velen met psychische stoornissen aangeven fysieke sensaties anders te ervaren. Vervorming van het lichaamsbeeld wordt bijvoorbeeld beschouwd als een belangrijk symptoom van anorexia, terwijl mensen met angst de neiging hebben om meer kortademigheid te ervaren.

Om hersen-lichaamrelaties tussen aandoeningen te onderzoeken, combineerden Nord en collega’s hersenbeeldgegevens uit eerdere onderzoeken, die betrekking hadden op 626 patiënten met psychische stoornissen. “We hebben in alle onderzoeken naar elk deel van de hersenen gekeken dat anders was tussen een psychiatrische groep en een niet-psychiatrische groep”, zegt Nord.

In de onderzoeken kreeg elke deelnemer een interoceptie-activiteit onder een hersenscanner. Bij taken moesten ze vaak intern afstemmen, bijvoorbeeld door hartslagen te tellen, zich op hun maag of blaas te concentreren of licht pijnlijke stimuli te ontvangen.

Nord en collega’s ontdekten dat de enige regio die psychiatrische patiënten gemeen hadden, en die bij de activiteiten verschilde van deelnemers zonder deze aandoeningen, de linker dorsale mid-insula was. Patiënten hadden een reeks aandoeningen, waaronder:

• bipolaire stoornis
• Angststoornis
• Depressie
• anorexia
• Schizofrenie

Er kunnen andere regio’s zijn die specifiek bij elke aandoening betrokken zijn, zegt Nord, maar de linker dorsale mid-insula was de enige gemeenschappelijke regio.

Wat drijft deze gemeenschappelijke factor?

Nord zegt dat een paar theorieën verklaren waarom de linker dorsale middeninsula op dezelfde manier zou kunnen reageren bij verschillende aandoeningen wanneer hij betrokken is bij een interoceptieve taak.

“Een van de meest overtuigende mensen denkt dat juist de staat waarin je je lichaam anders verwerkt, je vatbaar kan maken voor een reeks psychische stoornissen”, zegt ze.

Als je je leven hebt geleefd en je lichaam als anders dan anderen hebt ervaren, kan dit een risicofactor zijn voor het ontwikkelen van deze aandoeningen. Mensen met chronische lichamelijke aandoeningen vertonen bijvoorbeeld een hogere incidentie van psychische stoornissen.

Nord voegt eraan toe dat het hebben van een fysiologisch verschil in het gevoel van je lichaam ook je vermogen om de toestand van je lichaam te interpreteren kan veranderen. “Datzelfde proces is wat je doet als je interpreteert ‘Ben ik ongelukkig? Ben ik angstig? Zie ik de realiteit zoals het zou moeten zijn?'”

Hoewel dit voorlopig hypothetisch is, is Nord van plan het in de toekomst te verkennen. “Dat vermogen om door je eigen lichaam te worden misleid omdat je lichaam fysieke verschillen heeft, kan er in wezen toe leiden dat je hersenen meer verrast worden door al je interne toestanden, inclusief je emoties”, voegt ze eraan toe.

Moeten psychische stoornissen duidelijk worden gedefinieerd?

Nord zegt dat twee verschillende onderzoekstrends deze studie inspireerden: transdiagnostische benaderingen en interacties tussen hersenen en lichaam.

Een transdiagnostische benadering daagt het idee uit dat psychische stoornissen keurige pakketjes symptomen zijn. “Het is een perspectief dat kijkt naar verschillen in de hersenen of in gedrag die diagnostische categorieën overstijgen”, legt ze uit.

Een manier om dit te begrijpen is door na te gaan hoe stoornissen in de loop van de tijd kunnen veranderen. Velen krijgen bijvoorbeeld in verschillende perioden van hun leven de diagnose depressie en angststoornissen.

Comorbiditeiten komen ook vaak voor bij andere aandoeningen. Onderzoekers hebben bijvoorbeeld ontdekt dat tussen 47% en 89% van de volwassenen met ADHD (aandachtstekortstoornis met hyperactieve stoornis) ook ten minste één comorbide stoornis heeft, waaronder ernstige depressie, stoornissen in het gebruik van middelen en sociale fobie.

Nord voegt eraan toe dat een transdiagnostische benadering een directe behandeling van specifieke hersenmechanismen mogelijk zou kunnen maken. “Dus je zou niet meer zeggen:” We gaan depressie behandelen “, zegt Nord. “Je zou zeggen: ‘We gaan dit ene ding behandelen dat in de hersenen gebeurt bij sommige mensen met een depressie, sommige mensen met angst, sommige mensen met een psychose,’ enzovoort.”

Tegelijkertijd groeit de belangstelling voor interacties tussen hersenen en lichaam. “De relatie tussen fysieke en mentale gezondheid loopt in beide richtingen”, zegt Nord. “Als u lijdt aan een psychische aandoening, is het heel gewoon om lichamelijke symptomen te hebben”, waaronder verstoring van de eetlust, pijn en vermoeidheid.

Ze is geïnteresseerd in waarom en hoe mentale gezondheid en fysieke symptomen met elkaar samenhangen. “Een antwoord is dat er overlappende hersennetwerken zijn tussen de dingen die verstoord raken bij een psychische stoornis, en de stukjes van onze hersenen die we gebruiken om de toestand van het lichaam te verwerken.”

Implicaties voor behandeling

Aangezien er geen huidige behandeling is gericht op de linker dorsale midden-insula, zou de bevinding van Nord kunnen leiden tot nieuwe interventies.

“Mijn onderzoek toonde aan dat noch psychologische behandeling, noch antidepressiva de activiteit in dit specifieke deel van de hersenen veranderden”, zegt ze. In plaats van pillen wil ze onderzoeken of een hersenstimulatie aan de linker dorsale mid-insula de hersenactiviteit kan veranderen en symptomen kan verlichten.

Ze zou ook willen onderzoeken hoe psychologische technieken, zoals gesprekstherapie, de activering in het hersengebied kunnen veranderen. “Het zou een manier zijn om mensen en behandelingen op elkaar af te stemmen”, voegt ze eraan toe.

Op een dag zouden onderzoekers zelfs potentiële behandelingen kunnen testen die specifiek zijn voor verstoringen van interoceptieve verwerking. Dat vermogen om je interne wereld in te checken en te evalueren, voegt Nord toe, kan een sleutelfactor zijn voor deze aandoeningen.

“De hersenen proberen de hele tijd de wereld om ons heen te voorspellen”, zegt ze. “Maar het probeert ook de wereld in ons te voorspellen. Zo verzachten we onze dorst, honger. We verlichten negatieve interne toestanden door ze te voorspellen.”