De anatomie van het diafragma

Een dunne skeletspier die aan de basis van de borstkas zit, het middenrif is een ongepaarde spier die de thorax van de buik scheidt. Het speelt een essentiële rol bij de ademhalingsfunctie; wanneer het samentrekt, zet het resulterende vacuümeffect uit en laat je inademen, en dan adem je uit wanneer deze spier ontspant.BOnwillekeurige samentrekking van het middenrif leidt tot hikken – een veelvoorkomende aandoening die bijna alle mensen ervaren – en dit orgaan kan ook hernia’s, scheuren of scheuren veroorzaken als gevolg van aangeboren of verworven aandoeningen.

Anatomie

Structuur en locatie

Het diafragma is een koepelvormig vel van spieren en pezen, en het convexe bovenoppervlak vertegenwoordigt de bodem van de borstholte of borstholte; deze kant heeft direct toegang tot de longen.BHet tegenovergestelde, holle oppervlak vormt het dak van de buik en maakt rechtstreeks contact met de lever, maag en milt. Het is asymmetrisch, met een linker koepel die lager is dan een rechter, iets dat wordt toegeschreven aan de aanwezigheid van de lever aan de rechterkant.BEr is ook een depressie tussen deze twee koepels vanwege het vezelachtige membraan dat het hart bekleedt (het pericardium genoemd).

Artsen hebben drie spierdelen van het middenrif geïdentificeerd, die allemaal in de centrale pees worden geplaatst die is verbonden met het onderoppervlak van het hartzakje. Dit zijn:BB

• Sternale: Dit gedeelte ontstaat als twee slippen die van de achterkant van het processus xiphoid komen, een deel van het kraakbeen aan het onderste uiteinde van het borstbeen, dat niet aan ribben is bevestigd.

• Costaal: Afkomstig van de binnenoppervlakken van het kraakbeen, net naast de onderste zesde ribben van beide zijden, is het ribbengedeelte vergrendeld met de transversus abdominis-spier (aan de zijkant van het bovenlichaam).

• Lumbale: Dit deel bestaat uit vier hoofdsecties. De mediale en laterale lumbocostale bogen zijn secties van pezen die hechten aan de L1-wervel, waarbij de laatste ook verbonden is met de onderrand van de 12e rib. Bovendien komt de rechter crus voort uit de voor- en zijgedeelten van de bovenste drie wervels en de schijven die ze scheiden. Deze vezels omringen de opening van de slokdarm en vormen een soort slinger. De linker crus is afkomstig van de bovenste twee wervels.

Door het diafragma lopen via openingen die “hiaten” worden genoemd, zijn de slokdarm, de phrenic en vagus zenuwen, evenals de dalende aorta en de inferieure vena cava.BB

Anatomische variaties

Variaties van de anatomie van het diafragma zijn relatief zeldzaam. De meest voorkomende hiervan is een geboorteafwijking waarbij perifere aanhechtingen van het middenrif ontbreken, wat leidt tot instabiliteit of zelfs hernia van dit orgaan.BDergelijke spierslippen kunnen de werking van dit orgaan ernstig beïnvloeden, terwijl het een gekarteld of geschulpt uiterlijk krijgt.

Het dromedaris-diafragma, ook wel diafragma-eventratie genoemd, is een onderontwikkeling van een deel van het orgel dat de functie ervan kan beïnvloeden.BBovendien worden sommige mensen geboren met een accessoire diafragma, waarin het orgel is gedupliceerd, wat ook de ademhalingsfunctie kan beïnvloeden. In andere gevallen kan het sternale gedeelte ontbreken of kunnen er verschillen zijn in de locaties waar slagaders dit orgaan doorboren.BB

Functie

Over het algemeen zijn er vier hoofdfuncties van het middenrif, waarvan de belangrijkste te maken hebben met de fysiologie en de mechanica van de ademhaling. Deze omvatten:BB

• Inspiratiespier: bij het inademen trekt deze spier samen en trekt de centrale pees naar beneden. Dit verhoogt de negatieve druk in de borstholte, die lucht naar binnen trekt, en het middenrif wordt vlakker, terwijl de externe intercostale spieren de voorkant van de borstkas optillen als de longen uitzetten. Ontspanning van het diafragma, zorgt ervoor dat alles weer in de oorspronkelijke positie komt, waardoor lucht kan ontsnappen.

• Abdominale belasting: naast de spieren van de voorste buikwand trekt het middenrif samen om te helpen bij het urineren en de ontlasting.

• Gewichthefspier: wanneer een persoon inademt en inademt, helpt dit orgaan de buikwandspieren om de intra-abdominale druk vast te houden en te verhogen. Deze beweging, de Valsalva-manoeuvre genoemd, wordt door artsen gebruikt om hartgeruis te detecteren en te versterken.

• Thoraco-abdominale pomp: de dalende activiteit van het middenrif terwijl een persoon inademt, verlaagt de druk in de thorax terwijl de druk in de buik wordt verhoogd. Dit legt extra druk op de inferieure vena cava en helpt bij het terugvoeren van bloed naar het hart.

Bijbehorende voorwaarden

Gezien het belang van deze spier, kunnen problemen of problemen met het middenrif aanzienlijke gevolgen hebben. De meest voorkomende aandoening is echter relatief ongevaarlijk en voor de meesten bekend: hikken. Dit zijn onwillekeurige samentrekkingen van de spier, meestal veroorzaakt door te veel eten of drinken in een korte tijdspanne.BB

Hiatale hernia’s van het middenrif kunnen ook voorkomen, waarvan de meeste aangeboren zijn. Als gevolg van deze geboorteafwijkingen kunnen buikorganen de vorming, positionering en functie van de longen binnendringen en verstoren.BIn veel van deze gevallen komt de maag terecht in de borstholte.

Bovendien kan een stomp trauma of een punctie, zoals een steekwond, een zware val of een auto-ongeluk, een verworven hernia van het middenrif veroorzaken. Zoals hierboven kan dit leiden tot een onjuiste positionering van de buikorganen, waardoor de ademhaling en andere functies worden beïnvloed.BB

Artsen zullen dan chirurgisch het niet op zijn plaats zittende buikorgaan of de organen terugbrengen naar hun oorspronkelijke positie. In gevallen van aangeboren hernia kunnen operaties plaatsvinden terwijl de baby nog in de baarmoeder is, of artsen moeten mogelijk wachten tot nadat de baby is geboren.BVerworven hernia’s worden behandeld na een blessure, ongeacht de leeftijd.

Deze operatie wordt meestal uitgevoerd als een open procedure – waarbij het gebied wordt opengesneden – of laparoscopisch, dat wil zeggen met behulp van een gespecialiseerde camera en hulpmiddelen om toegang te krijgen tot en te werken aan het diafragma.BHet doel van chirurgie hier is niet alleen om de juiste anatomie te herstellen, maar om eventuele problematische gebieden binnen het diafragma af te dichten. Dit wordt gedaan met behulp van chirurgische nietjes, hechtingen of, in zeldzame gevallen, kan een prothetisch gedeelte worden geïmplanteerd.

testen

Hernia van het middenrif kan ernstig storend zijn en in de meeste gevallen zijn operaties nodig om deze problemen te verhelpen. Een grondige beoordeling en toetsing zijn dan ook noodzakelijk. Er zijn verschillende belangrijke benaderingen:

• Longtest: Er zijn verschillende tests die artsen uitvoeren om de diafragmafunctie te beoordelen. Deze omvatten spirometrie, die de hoeveelheid lucht meet die circuleert tijdens het ademen; inspanningsoximetrie, waarbij wordt gekeken naar het zuurstofgehalte in het bloed wanneer de patiënt actief is, en een piekstroommeter, een apparaat dat het niveau van uitademing meet.

• Röntgenfoto van de borst: een van de meest voorkomende vormen van beeldvorming voor diafragmaproblemen is röntgenfoto van de borst. Dit omvat het gebruik van straling om foto’s te maken van problematische gebieden, en het is de benadering die ten grondslag ligt aan de snuiftest en CT-scanbenaderingen die hieronder worden beschreven.

• Snuiftest: ook bekend als diafragmafluoroscopie, beoordeelt deze test de algehele functie van het orgel. Meestal wordt het gebruikt wanneer artsen problemen met inademen (inspiratie) detecteren na specifieke gevallen, zoals hersenverlamming of na een beroerte. Kortom, deze procedure omvat het gebruik van röntgenstralen om een ​​realtime video van het getroffen gebied te maken terwijl de patiënt snuift en uitademt.

• Computertomografie (CT) -scan: dit type beeldvorming maakt ook gebruik van röntgenstralen. Verschillende bundels bereiken het diafragma vanuit verschillende dwarsdoorsnederichtingen om een ​​driedimensionaal beeld weer te geven. Dit helpt artsen om eventuele schade of misvormingen in deze regio te beoordelen.

• Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI): een andere vorm van beeldvorming van de borst, MRI maakt gebruik van magnetische en radiogolven om samengestelde beelden van het diafragma te maken. Met deze methode gebruiken artsen een contrastkleurstof om het contrast te verbeteren en te vergroten wat kan worden gezien en vastgelegd.