Hoe hypothermie wordt gediagnosticeerd?

Hypothermie is zowel een medische aandoening als de beschrijving van een abnormaal vitaal teken (lage lichaamstemperatuur). In theorie zou het diagnosticeren van onderkoeling vrij eenvoudig moeten zijn: neem een ​​temperatuur en als deze onder een bepaalde drempel ligt, heeft de patiënt onderkoeling.

In werkelijkheid zijn niet alle thermometers hetzelfde en het nemen van temperaturen in verschillende delen van het lichaam zal verschillende waarden opleveren.

Waarom diagnose belangrijk is

De meeste mensen beschouwen milde hypothermie niet echt als een medische aandoening die een diagnose vereist. Meestal beschouwen we het als gewoon te koud voelen, in welk geval we stappen ondernemen om het ongemak dat ermee gepaard gaat te voorkomen – we gaan naar binnen en zetten het vuur hoger, of trekken een trui aan en halen een warme kop cacao.

Het duidelijk kunnen herkennen van onderkoeling betekent echter dat de mechanismen van het lichaam om warm te blijven niet voldoende zijn. Een diagnose geeft de patiënt de mogelijkheid om de onderkoeling te behandelen voordat deze erger wordt.

Stadia

De lichaamstemperatuur bepaalt de ernst van de onderkoeling.

Milde onderkoeling

Dit is de minst gevaarlijke fase van onderkoeling en wordt gedefinieerd als een kerntemperatuur van het lichaam onder de 95 graden. Het gaat gepaard met rillingen, concentratieproblemen, onhandige vingers en ongemak.

Matige onderkoeling

Deze fase is niet zo goed gedefinieerd als milde hypothermie, maar wordt meestal gediagnosticeerd als een lichaamstemperatuur lager dan 90 graden en omvat verwijde pupillen, verwardheid, vermoeidheid en uiteindelijk bewustzijnsverlies.

Ernstige onderkoeling

Deze fase omvat een kerntemperatuur van het lichaam onder de 83 graden en de patiënt is waarschijnlijk bewusteloos en volledig niet meer aan het reageren.

Nauwkeurige resultaten verkrijgen

Om hypothermie echt te diagnosticeren, is een nauwkeurige meting van de lichaamstemperatuur noodzakelijk.Er zijn veel manieren om een ​​temperatuur op te nemen. In tegenstelling tot het pre-digitale tijdperk, toen de enige thermometers glazen buizen waren die giftig kwik bevatten, kunnen moderne thermometers temperaturen binnen en buiten het lichaam opnemen. Sommigen kunnen een temperatuur opnemen door de patiënt nauwelijks aan te raken.

• Voorhoofdthermometers bieden een eenvoudige, nauwkeurige optie. Hun grootste nadeel is dat ze duur zijn.

• Rectale thermometers zijn iets sneller en worden beschouwd als de meest nauwkeurige thuisoptie voor een thermometer. Ze zijn veel zuiniger dan een voorhoofdthermometer.

• Orale thermometers gebruiken in wezen dezelfde thermometer als een rectale temperatuur, maar moeten correct worden gebruikt om een ​​nauwkeurige meting te krijgen. De nauwkeurigheid van een orale temperatuur is niet zo goed als die van een rectale temperatuur. Het gebruik van een orale thermometer en het meten van de temperatuur onder de arm (oksel) is uiterst onnauwkeurig en wordt niet aanbevolen.

• Tympanische thermometers (in het oor) die zonder recept verkrijgbaar zijn, zijn snel maar notoir onnauwkeurig. Deze maken geen contact met het trommelvlies zoals de professionele versies doen en vereisen correct gebruik om correct te werken.

Differentiële diagnoses

Hypothermie kan andere medische aandoeningen nabootsen en die kunnen het beste worden uitgesloten door een zorgverlener. Zelfs rillen is niet per se een teken van onderkoeling. Koorts en koude rillingen kunnen rillingen veroorzaken, evenals ontwenning van opiaatgebruik.

Als de patiënt rilt en moeite heeft met fijne motoriek, maar geen lichaamstemperatuur heeft onder de 95 graden, is er geen sprake van onderkoeling.

Evenzo, als een patiënt onderkoeld is met een lichaamstemperatuur onder 95 graden en buiten bewustzijn is, is de diagnose hypothermie, maar de patiënt kan heel gemakkelijk ook andere aandoeningen hebben.