Wat te verwachten als je een gebroken scheenbeen hebt?

Het scheenbeen is het grote scheenbeen dat zich tussen de knie en de enkel bevindt. Dit deel van het lichaam wordt in medische termen het been genoemd. Het been vormt samen met de voet en het dijbeen de onderste extremiteit. (Het been is eigenlijk alleen het segment tussen de knie en de enkel, hoewel veel mensen de onderste extremiteit het been noemen.)

Er zijn twee botten van het been, het scheenbeen en het kuitbeen. Het scheenbeen is het grotere bot dat mensen vaak het scheenbeen noemen. Het grootste deel van het lichaamsgewicht wordt ondersteund door het scheenbeen.De fibula is een kleiner bot aan de buitenkant van het been en ondersteunt niet veel lichaamsgewicht. Het heeft echter wel belangrijke functies bij het knie- en enkelgewricht en is de aanhechting van spieren en gewrichtsbanden.

De schacht van het scheenbeen is het centrale deel van het bot, niet de uitlopende uiteinden van het bot die zich net onder de knie of boven de enkel bevinden. De medische naam voor de schacht van het scheenbeen is de diafyse van het bot. De schacht van het scheenbeen is een holle buis, hoewel het een enigszins driehoekige vorm heeft, waarbij de scheenbeenkam de prominente rand aan de voorkant van het scheenbeen is. Fracturen kunnen ook optreden aan de bovenkant van het scheenbeen (proximale scheenbeenfracturen) of aan de onderkant van het scheenbeen (distale scheenbeenfracturen).

In het holle midden van het scheenbeen bevindt zich het beenmergkanaal. Het buitenste deel van het bot is dik en stijf; dit wordt de cortex van het bot genoemd en zorgt voor de kracht van het scheenbeen. Wanneer een scheenbeenbreuk optreedt, wordt het bot verstoord en komt de stabiliteit van het been in gevaar.Scheenbeenfracturen zijn meestal pijnlijke verwondingen en vereisen over het algemeen een dringende medische behandeling.

Tekens

Scheenbeenfracturen zijn meestal voor de hand liggende verwondingen, maar soms zijn subtielere, niet-verplaatste fracturen moeilijker te identificeren. De gebruikelijke tekenen van een tibiafractuur zijn onder meer:

• Ernstige pijn in de extremiteit
• Misvorming van het been
• Tederheid direct op het bot
• Onvermogen om gewicht op het been te plaatsen

Wanneer er bezorgdheid bestaat over een mogelijke tibiale schachtfractuur, zal een röntgenfoto worden gemaakt om te bepalen of het bot is beschadigd. Meestal is een röntgenonderzoek voldoende om de diagnose te stellen. In gevallen zoals tibiale stressfracturen kan er echter nog steeds een vraag zijn over de ernst van de verwonding en kan een MRI- of botscan worden uitgevoerd als een fractuur wordt vermoed en de röntgenfoto’s normaal zijn.

De meeste tibiafracturen kunnen worden behandeld als een spoedbehandeling of met stabilisatie gevolgd door een uitgestelde definitieve behandeling. Er zijn echter situaties waarin een tibiafractuur een spoedbehandeling vereist. Een van deze redenen is een open fractuur waarbij het bot van het scheenbeen de huid is binnengedrongen. Vanwege de mogelijkheid van infectie wanneer het bot de huid binnendringt, worden deze fracturen over het algemeen met spoed operatief behandeld.

Behandeling

Een scheenbeenschachtfractuur kan op verschillende manieren worden behandeld, afhankelijk van het type fractuur en de uitlijning van het bot. Traditioneel werden de meeste tibiafracturen behandeld met gips of beugels. Meer recentelijk is de trend echter verschoven naar meer invasieve behandelingen met chirurgische stabilisatie van het gebroken bot, dankzij verbeterde chirurgische technieken en implantaten.

De meest voorkomende behandelingen voor een gebroken scheenbeenschacht zijn:

• Afgietsel: Een afgietsel is geschikt voor tibiale schachtfracturen die niet erg verplaatst zijn en goed uitgelijnd zijn.Patiënten moeten in een gipsverband zitten dat boven de knie en onder de enkel gaat (een gipsverband met lange benen). Het voordeel van gieten is dat deze breuken de neiging hebben om goed te genezen en dat het gieten de mogelijke risico’s van een operatie, zoals infectie, vermijdt. Patiënten met afgietsels moeten zorgvuldig worden gecontroleerd om een ​​adequate genezing van het scheenbeen te verzekeren en om ervoor te zorgen dat de botten hun uitlijning behouden. Frequente röntgenfoto’s worden meestal uitgevoerd om ervoor te zorgen dat de genezing verloopt zoals verwacht.

• Intramedullaire (IM) rodding: Intramedullaire rodding is een procedure om een ​​metalen staaf in het midden van het scheenbeen te plaatsen om de uitlijning van het bot vast te houden. Een tibiale rodding is een chirurgische ingreep die ongeveer anderhalf uur duurt en meestal onder algemene anesthesie wordt uitgevoerd. Patiënten krijgen een incisie over het kniegewricht en kleine incisies onder de knie en boven de enkel. Bovendien kunnen sommige fracturen een incisie in de buurt van de fractuur vereisen om de botten opnieuw uit te lijnen. IM-staven worden in het bot vastgezet met schroeven zowel boven als onder de breuk. De metalen schroeven en de stang kunnen worden verwijderd als ze problemen veroorzaken, maar kunnen ook levenslang blijven zitten. Tibiale staafjes zorgen voor een uitstekende fixatie en uitlijning van de botten.Het meest voorkomende risico van een operatie is kniepijn, en een van de meest zorgwekkende complicaties na een operatie kan een infectie zijn. Bij infectie van de staaf kan verwijdering van de staaf nodig zijn om de infectie te genezen.

• Platen en schroeven: Platen en schroeven kunnen ook worden gebruikt bij sommige soorten fracturen, vooral die dichter bij de knie- of enkelgewrichten (zoals tibiale plateau- en tibiale plafondfracturen).Veel chirurgen kiezen een IM-staaf voor tibiale schachtfracturen, tenzij de fractuur te dicht bij het gewricht is om nauwkeurige fixatie mogelijk te maken vanwege het fractuurpatroon. Bij deze breuken dicht bij het gewrichtsoppervlak kunnen een plaat en schroeven de ideale fixatiemethode zijn.

• Externe fixator: een externe fixator kan ook nuttig zijn bij bepaalde typen fracturen. Externe fixators worden meestal gebruikt bij ernstigere fracturen, met name open fracturen met bijbehorende snijwonden en beschadiging van zacht weefsel.In deze gevallen is het plaatsen van IM-staven of -platen mogelijk niet mogelijk vanwege letsel aan weke delen. Wanneer er sprake is van een significante verwonding van de weke delen, kan de externe fixator een uitstekende immobilisatie bieden, terwijl de omliggende weke delen kunnen worden gecontroleerd en behandeld.

Herstel na blessure

De genezingstijd na een tibiale schachtfractuur kan sterk afhankelijk zijn van het type fractuur, de ernst van het letsel en de gekozen behandelmethode. Over het algemeen kunnen tibiale schachtfracturen 3 maanden duren voordat ze genezen zijn, en het is niet ongebruikelijk dat fracturen 4 tot 6 maanden duren voordat ze weer volledig actief zijn.Dit te horen kan stressvol zijn, maar onthoud dat u, afhankelijk van uw unieke situatie, misschien eerder meer kunt doen.

De hoeveelheid gewicht die na de operatie op de extremiteit mag worden geplaatst, is ook zeer variabel. In sommige situaties met stabiele fracturen die op hun plaats worden gehouden met metalen implantaten, kan onmiddellijke belasting worden toegestaan. In andere situaties waar er meer bezorgdheid is over het handhaven van de uitlijning of stabiliteit van de breuk, kan het dragen van gewicht na de operatie worden beperkt totdat meer genezing heeft plaatsgevonden.

Complicaties van de behandeling

Hoewel de meeste tibiale fracturen zonder complicaties genezen, zijn er risico’s van zowel chirurgische als niet-chirurgische behandeling van deze verwondingen. Risico’s die gepaard gaan met chirurgie zijn onder meer infectie, wondgenezingsproblemen, niet-consolidatie van de fractuur en slechte uitlijning van de extremiteit.Niet-chirurgische behandeling kan ook leiden tot complicaties, waaronder non-union van de fractuur en slechte uitlijning. Medische risico’s die gepaard gaan met chirurgie of immobilisatie kunnen ook optreden.

Het scheenbeen, ook wel het scheenbeen genoemd, is een groot bot van de onderste extremiteit. Gewoonlijk worden verwondingen aan het scheenbeen veroorzaakt door significante, energierijke verwondingen. Dit soort fracturen vereist vaak een chirurgische behandeling, hoewel er situaties zijn die ook kunnen worden behandeld met niet-chirurgische behandeling. Complicaties van de behandeling kunnen optreden bij zowel chirurgische als niet-chirurgische behandeling en alle scheenbeenfracturen moeten worden behandeld door iemand die gespecialiseerd is in de zorg voor fracturen.