UTI’s: oorzaken en risicofactoren

Een van de meest voorkomende soorten infecties, urineweginfecties (UTI’s), treedt op wanneer schadelijke microscopisch kleine organismen uw urinewegen binnendringen. Hoewel deze organismen schimmels en virussen kunnen bevatten, worden de meeste UTI’s veroorzaakt door bacteriën.

Uw lichaam elimineert deze bacteriën meestal voordat ze symptomen kunnen veroorzaken, maar risicofactoren, variërend van seksuele activiteit tot onderliggende gezondheidsproblemen, kunnen de kans op het ontwikkelen van een urineweginfectie vergroten.

Veelvoorkomende oorzaken en risicofactoren

Hoewel een UWI kan optreden in elk deel van uw urinewegstelsel (inclusief de blaas, nieren, urineleiders en urethra), hebben de meeste UTI’s invloed op de blaas en urethra (dwz de lagere urinewegen). Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae en Proteus mirabilis behoren tot de bacteriën die het meest in verband worden gebracht met urineweginfecties.

Geslacht

Vanwege bepaalde anatomische factoren lopen vrouwen een veel hoger risico op UTI’s (vergeleken met mannen). Dit komt omdat vrouwen een kortere urethra hebben, waardoor bacteriën de blaas veel gemakkelijker kunnen bereiken en infecteren. Bovendien is de opening naar de urethra bij vrouwen aanzienlijk dichter bij het rectum, waar bekend is dat UTI-veroorzakende bacteriën wonen.

Zwangerschap

Als gevolg van zwangerschapsgerelateerde veranderingen in de urinewegen kunnen urineweginfecties ook vaker voorkomen tijdens de zwangerschap (vooral van week zes tot week 24).

Menopauze

Vrouwen die door de menopauze zijn gegaan, hebben mogelijk ook een groter risico op urineweginfecties, mogelijk als gevolg van hormonale veranderingen die de gunstige bacteriën kunnen aantasten die verantwoordelijk zijn voor het afweren van schadelijke micro-organismen in de urinewegen.BB

Gezondheids condities

Verschillende chronische gezondheidsproblemen kunnen ook het UTI-risico verhogen. Deze omvatten aandoeningen die verband houden met een verminderde immuunrespons (zoals diabetes), die het vermogen van uw lichaam om bacteriën af te weren, kan verzwakken. Leeftijdgerelateerde problemen zoals de ziekte van Alzheimer kunnen ook een rol spelen bij het risico op UTI, omdat ze de persoonlijke hygiëne kunnen verstoren.

Bovendien is de kans groter dat de volgende mensen urineweginfecties krijgen:BB

• mensen met ruggenmergletsel of zenuwbeschadiging rond de blaas, waardoor de blaas volledig kan worden geleegd
• mensen met nierstenen, vergrote prostaat of een ander probleem dat de normale urinestroom blokkeert en bacteriegroei stimuleert
• die met vesicoureterale reflux (VUR) of andere afwijkingen van de urinewegen
• degenen die onlangs een urinekatheter hebben gebruikt
• mensen met darmincontinentie

Genetica

Sommige opkomende onderzoeken suggereren dat genetica een rol kan spelen bij urineweginfecties.

Er is echter meer onderzoek nodig voordat de mogelijke genetische oorzaken van UTI’s volledig kunnen worden begrepen.

Levensstijl risicofactoren

Een aantal leefstijlfactoren kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van urineweginfecties.BB

Seksuele activiteit

Seksuele activiteit is een van de meest voorkomende risicofactoren voor de levensstijl van urineweginfecties, vooral voor vrouwen. Er wordt gedacht dat geslachtsgemeenschap bacteriën van de geslachtsorganen en de anus naar de urethra kan transporteren en op zijn beurt tot infectie kan leiden.

Voor mannen kan onbeschermde seksuele activiteit waarbij vrouwen met een vaginale infectie betrokken zijn, het risico op UWI’s verhogen.

Anticonceptie

Het gebruik van bepaalde vormen van anticonceptie (zoals diafragma’s of zaaddodend middel) kan ook het UTI-risico bij vrouwen verhogen.

Persoonlijke hygiëne

Verschillende gewoonten voor persoonlijke hygiëne worden ook als risicofactoren voor UTI’s beschouwd. Deze gewoonten omvatten:

• gebruik van douches en sprays of poeders voor vrouwelijke hygiëne
• van achteren naar voren vegen na het plassen of stoelgang, vooral voor vrouwen
• urine voor een abnormaal lange periode vasthouden (dwz “inhouden”)
• langere perioden van immobiliteit (zoals tijdens herstel van een blessure of ziekte)