Neonatale dood of verlies van een te vroeg geboren baby

Iedereen die de onuitsprekelijke tragedie van het verliezen van een baby doormaakt, ervaart deze ervaring waarschijnlijk als een ander persoon. In de media zie je veel verhalen over wiegendood (SIDS), maar veel minder over de meer voorkomende vormen van babyverlies die in de eerste maand van het leven van de baby kunnen plaatsvinden.

Omdat deze verliezen vaak optreden vanwege factoren die verband houden met de zwangerschap van de moeder, zoals vroeggeboorte, beschouwen sommige mensen neonatale sterfte als een vorm van zwangerschapsverlies.

Wat neonatale dood betekent?

Neonatale sterfte is het verlies van een baby van minder dan 28 dagen oud. Wiegendood en andere verliezen van oudere zuigelingen (geclassificeerd als postneonatale sterfte) vallen niet binnen het bestek van dit artikel, dat zich zal concentreren op het verlies van zuigelingen kort na de geboorte of na complicaties als gevolg van vroeggeboorte.

Neonatale dood door vroeggeboorte

De meest voorkomende oorzaak van het verlies van pasgeboren baby’s is een vroeggeboorte. Hoewel de medische wetenschap de afgelopen tien jaar aanzienlijk is gevorderd, kunnen artsen in het algemeen geen baby’s redden die vóór 23 of 24 weken zwangerschap zijn geboren.Hoewel baby’s in eerdere stadia van de zwangerschap levend kunnen worden geboren, heeft de medische gemeenschap helaas moeite gehad om een ​​manier te vinden om deze baby’s te redden.

Baby’s die laat in het tweede trimester worden geboren, kunnen maanden intensieve medische zorg nodig hebben om een ​​kans op overleving te hebben. Baby’s die na 25 weken worden geboren, hebben een overlevingspercentage van ongeveer 50%, en deze baby’s kunnen fysieke of leerproblemen krijgen.

Andere oorzaken van pasgeboren babyverlies

Aangeboren geboorteafwijkingen of chromosomale problemen zijn de tweede meest voorkomende oorzaak van verlies bij de geboorte. Sommige van deze aandoeningen zijn “onverenigbaar met het leven”, wat betekent dat de baby niet meer dan een paar dagen of (in zeldzame gevallen) een paar jaar kan overleven zonder ernstige handicaps. Voorbeelden zijn trisomie 18, trisomie 13 of anencefalie (een ernstige vorm van spina bifida).

In andere gevallen kunnen zwangerschapscomplicaties zoals intra-uteriene groeibeperking of hydrops fetalis ertoe leiden dat een baby bij de geboorte ernstige medische problemen krijgt. Infecties kunnen ook het verlies van baby’s veroorzaken, omdat er voor of tijdens de bevalling geen zuurstof meer aanwezig is.

Wat te vragen over ziekenhuisprocedures

Ouders moeten beslissen of ze de baby na de dood willen vasthouden of aandenkens, zoals voetafdrukken of een haarlok. Het vasthouden van de baby kan het rouwproces voor verschillende mensen helpen of belemmeren, en voorkeuren variëren. De veiligste gok is om de aandenkens te bewaren – je hoeft er niet naar te kijken als je dat niet wilt, maar als je dat wel wilt, zul je blij zijn om ze te hebben.

Artsen willen mogelijk autopsie doen na neonatale dood. Dit kan handig zijn voor sluiting of voor het plannen van toekomstige zwangerschappen. Toch kunnen sommige ouders het idee misschien niet aan, in welk geval de arts deze informatie soms op andere manieren kan verkrijgen.

Omgaan met het verlies van pasgeboren baby’s

Zoals de meeste groepen aangeven, is het omgaan met elk type zwangerschapsverlies geen enkele gebeurtenis, maar een proces dat levenslang kan duren. Ouders die te maken hebben met neonatale verliezen, moeten mogelijk een extra achtbaan van emoties verwerken die gepaard gaan met het baren van een levende baby en het mogelijk zien dat die baby weken of maanden worstelt om te overleven in een NICU.

Ouders kunnen ook te maken hebben gehad met de beslissing om geen intensieve medische interventie te ondergaan na een geboorte waarbij artsen de baby een slechte overlevingsprognose gaven. Als u zich in deze situatie bevond, is het normaal dat u worstelt met schuldgevoelens en ‘wat als’ over wat er in het ziekenhuis is gebeurd. Bovendien kunnen moeders te maken krijgen met extra emoties over het omgaan met de fysieke aspecten van de bevalling – herstellen van de bevalling, het produceren van moedermelk en fluctuerende hormoonspiegels – wat het verdriet van het missen van de baby kan vergroten.

Ongeacht uw situatie, onthoud dat u te maken heeft met een ingrijpende traumatische gebeurtenis in uw leven. Dwing jezelf niet te hard en verwacht niet dat je er snel overheen kunt komen (en luister niet naar iemand die zegt dat je “gewoon verder moet gaan” voordat je er klaar voor bent). Denk erover na om een ​​steungroep te vinden, online of persoonlijk, om over uw gevoelens over het verlies van uw baby te praten en deze te verwerken.

Als u opnieuw wilt proberen voor een nieuwe zwangerschap, overleg dan met uw arts over wanneer het veilig is om opnieuw te proberen zwanger te worden. Je voelt je misschien niet klaar om het nog een lange tijd of ooit te proberen, en dat is ook goed. Als u het toch wilt proberen, zal het juiste moment waarschijnlijk verschillen per situatie en uw eigen gevoel van gereedheid. Uw arts wil misschien dat u tijdens uw volgende zwangerschap extra prenatale bezoeken en controles heeft, dus zorg ervoor dat u samen met uw arts een plan opstelt.