Wat zijn neurotransmitters?

Neurotransmitters zijn chemische boodschappers in het lichaam. Ze worden door het zenuwstelsel gebruikt om neuronen, of zenuwcellen, met elkaar te laten communiceren. Ze helpen ook neuronen signalen naar andere doelcellen door het hele lichaam te sturen.

Hoe ze werken

Neuronen werken als een soort berichtensysteem. Ze hebben elektrische signalen die langs hun axon worden doorgegeven, een dunne kabel die het grootste deel van de cel verbindt met andere neuronen. Zodra het elektrische signaal de synaps bereikt, een kleine opening aan het einde van het axon, wordt het omgezet in een chemisch signaal.

Dit chemische signaal wordt afgegeven door het neuron in een blaasje, of zak, door de synaps, wordt een neurotransmitter en transporteert het signaal naar het ontvangende neuron. Dit vraagt ​​de ontvanger om op een specifieke manier te reageren, zodat deze het verzonden bericht kan interpreteren.

Receptoren zijn ontworpen om de afgifte van een neurotransmitter te reguleren of het verzonden signaal te ontvangen. Receptoren bevinden zich tussen neuronen en zorgen voor de uitwisseling van informatie. Dit proces staat bekend als neurotransmissie.

Als ze hun werk hebben gedaan

Zodra een neurotransmitter zijn taak heeft volbracht, is deze niet meer nodig. Er zijn drie manieren waarop de communicatie met de neurotransmitter kan worden gestopt.

De eerste is via een proces dat degradatie wordt genoemd. Dit proces vindt plaats wanneer een enzym binnenkomt en de samenstelling van de neurotransmitter verandert. Wanneer dit gebeurt, herkent de receptor de neurotransmitter niet meer en gaat er dus geen interactie mee aan.

Het tweede proces staat bekend als diffusie, wanneer de neurotransmitter zich van de receptor verwijdert. De derde is het heropnameproces, dat plaatsvindt wanneer het neuron dat de neurotransmitter heeft afgegeven, het verzamelt en het terugneemt naar zijn axon.

Soorten

Er zijn meer dan 100 soorten neurotransmitters, maar het kan moeilijk zijn om te bepalen of iets telt als een neurotransmitter of niet. Dit komt omdat het niet gemakkelijk is om te zien welk type chemische stof zich in de zakjes bevindt die vrijkomen uit neuronen.

Er zijn enkele specifieke richtlijnen die onderzoekers gebruiken om erachter te komen welke moleculen neurotransmitters zijn. Ten eerste moet de cel een chemische stof bevatten die in een standaard of geschikte hoeveelheid vrijkomt wanneer deze op een bepaalde manier wordt gestimuleerd.

De chemische stof moet ook worden vrijgegeven door een specifiek neuron dat presynaptisch is en vervolgens goed bindt aan receptoren op een postsynaptisch neuron. Nadat de neuronen het bericht hebben verzonden en ontvangen, moet de neurotransmitter zelf een van de verwijderingsprocessen doorlopen.

Van alle neurotransmitters vallen sommige meer op dan andere omdat ze beter bekend zijn of omdat ze in grotere hoeveelheden voorkomen. Sommige neurotransmitters zijn bijvoorbeeld de focus in klinische omgevingen voor een verscheidenheid aan ziekten. Deze neurotransmitters zijn onder meer:

• Acetylcholine: Deze neurotransmitter stimuleert de spieren om samen te trekken en speelt een belangrijke rol bij verschillende cognitieve functies, zoals het geheugen. Het wordt ook in verband gebracht met de ziekte van Alzheimer.

• Dopamine: dit staat bekend als een feel-good chemische stof en speelt een rol bij de ziekte van Parkinson.

• Glutamaat: het is het meest voorkomende aminozuur in de hersenen en kan leiden tot celdood vanwege het vermogen om een ​​toxische reactie in cellen op te wekken.

• GABA (gamma-aminoboterzuur): Dit is een aminozuur dat als neurotransmitter in de hersenen werkt en ook als stressverlager kan werken.

• Serotonine: het is een bekende neurotransmitter die in overvloed in het spijsverteringsstelsel wordt aangetroffen. Het wordt meestal geassocieerd met depressie.

Deze neurotransmitters vallen in de categorie van hoe ze ervoor zorgen dat de receptor reageert, namelijk:

• Opwindend: wanneer de neurotransmitter deze reactie uitlokt, genereert het ontvangende neuron een nieuw elektrisch signaal dat bekend staat als een actiepotentiaal of een zenuwimpuls. Het is ontworpen om een ​​bepaalde boodschap over te brengen of een actie uit te lokken bij andere cellen. Als u bijvoorbeeld iets warms aanraakt, vindt er neurotransmissie plaats en wordt u via een prikkelende reactie gewaarschuwd voor het gevoel van warmte. Glutamaat is een prikkelende neurotransmitter.

• Remmend: deze reactie helpt een specifieke reactie van andere cellen in het lichaam te stoppen. Het voorkomt een prikkelende reactie. GABA is een remmende neurotransmitter.

• Modulerend: modulerende reacties kunnen meer dan één neuron reguleren na neurotransmissie, wat betekent dat ze dezelfde boodschap tegelijkertijd naar verschillende neuronen kunnen sturen. Ze werken langzamer dan de andere reacties. Dopamine en serotonine zijn modulerende neurotransmitters.

Acetylcholine

Dit type neurotransmitter is overvloedig aanwezig in het centrale zenuwstelsel en het perifere zenuwstelsel. Het werkt als een neuromodulator omdat het signalen tegelijkertijd naar veel receptoren kan sturen. Het speelt een cruciale rol in cognitie, leren, aandacht en geheugen.

Acetylcholine kan ook andere soorten gevoelens of emoties opwekken, zoals motivatie en opwinding. Het speelt ook een belangrijke rol bij vrijwillige spierbewegingen. Dat betekent dat wanneer je je lichaam vertelt om op te staan ​​en rond te lopen, acetylcholine een onderdeel is van dat signaalproces.

Aminozuren

Aminozuren zijn essentieel voor neurotransmissie. Dit komt omdat veel aminozuren werken als neurotransmitters. Sommige andere aminozuren spelen ook een rol bij de aanmaak van bepaalde neurotransmitters. Ze kunnen de neurotransmissie moduleren en ervoor zorgen dat het lichaam voldoende essentiële neurotransmitters heeft die nodig zijn voor een goede lichamelijke en geestelijke gezondheid.

Serotonine, dat helpt bij het reguleren van de stemming, is bijvoorbeeld sterk afhankelijk van het aminozuur tryptofaan. Zonder tryptofaan kunnen de serotoninespiegels dalen en dit kan leiden tot depressie.

Gasozenders

Gasotransmitters zijn neurotransmitters die worden gevormd uit kleine gasmoleculen. De drie gastransmitters omvatten stikstofmonoxide, waterstofsulfide en koolmonoxide. Ze zijn betrokken bij signaalprocessen en spelen een cruciale rol bij synaptische plasticiteit, of het vermogen van de synaps om in de loop van de tijd zwakker of sterker te worden.

In synapsen die zwakker worden, helpen gastransmitters ook om hun plasticiteit te herstellen. Onderzoek toont aan dat positieve of negatieve veranderingen in de gastransmitters kunnen leiden tot psychiatrische aandoeningen.

Monoamines

Sommige neurotransmitters zijn monoamines, dit zijn verbindingen die slechts één aminegroep in het molecuul hebben. Voorbeelden van neurotransmitters die in deze categorie vallen, zijn dopamine, noradrenaline, epinefrine en serotonine. Ze kunnen een rol spelen bij het ontstaan ​​van neurologische syndromen.

peptiden

Sommige peptiden of hormonen kunnen werken als neurotransmitters. De manier waarop peptiden werken, hangt af van de aminozuursequentie die ze bezitten. Peptiden die als neurotransmitters kunnen werken, worden vaak neuropeptiden genoemd en werken langzamer dan typische neurotransmitters. Dit betekent dat ze een reactie kunnen produceren die tot een langere actie leidt dan neurotransmitters. Enkele voorbeelden van neuropeptiden zijn B-endorfine en oxytocine.

Purines

Purines zijn organische verbindingen die in het lichaam en in sommige voedingsmiddelen voorkomen. Ze worden gevormd wanneer DNA afbreekt en in het bloed verandert in urinezuur.

Wanneer purines werken als neurotransmitters, spelen ze een rol bij verschillende systeemreacties in het lichaam. Adenosinetrifosfaat (ATP) is een purine die werkt als een neurotransmitter in zowel het centrale als het perifere zenuwstelsel. ATP speelt een rol bij de signalering tussen gliacellen, die het evenwicht in het lichaam handhaven.

Problemen

Neurotransmitters zijn essentieel voor de gezondheid van lichaam en geest. Lage niveaus van elk type neurotransmitter kunnen leiden tot de ontwikkeling van verschillende ziekten. Te veel neurotransmitters kunnen ook dezelfde risico’s met zich meebrengen. Als er bijvoorbeeld te weinig dopamine-neurotransmitters in de hersenen zijn, kan dit leiden tot de ontwikkeling van de ziekte van Alzheimer.

Een verhoogd niveau van neurotransmitters die pijnsignalen verzenden en een afname van het niveau van neurotransmitters die pijnsignalen remmen, zijn in verband gebracht met fibromyalgie, een aandoening die wordt gekenmerkt door wijdverspreide pijn. Men denkt dat deze onbalans in remmende en prikkelende neurotransmitters een rol speelt bij de ontwikkeling en progressie van deze ziekte.

Te veel serotonine in het lichaam hebben kan levensbedreigend zijn en leiden tot een aandoening die bekend staat als het serotoninesyndroom. De symptomen van het serotoninesyndroom kunnen zijn:

• Agitatie
• Spanning
• Rusteloosheid
• trillingen
• Spierstijfheid
• Hoge bloeddruk

• Hyperthermie (hoge lichaamstemperatuur)

• Rode huid
• Overmatige opwinding
• Snelle hartslag
• Onwillekeurige spiersamentrekkingen
• Snelle ademhaling

In andere gevallen kunnen receptoren gevoelig worden voor neurotransmitters. Wanneer dit gebeurt, kan minder van een neurotransmitter een grotere respons uitlokken. Het kan voorkomen bij mensen die medicijnen gebruiken die interageren met specifieke neurotransmitterreceptoren, zoals antidepressiva.

Overzicht

Neurotransmitters zijn chemische boodschappers die zenuwcellen helpen met elkaar te communiceren. Ze omvatten serotonine, dopamine, glutamaat en acetylcholine. Neurotransmitters hebben verschillende functies, zoals het reguleren van de eetlust, de slaap-waakcyclus en de stemming. Lage niveaus van een neurotransmitter kunnen leiden tot problemen, waaronder fibromyalgie en de ziekte van Alzheimer.