De anatomie van het schouderblad

Het schouderblad, beter bekend als het schouderblad, is een driehoekig bot dat dient als verbindingskracht tussen het sleutelbeen en de humerus. Dit bot bevindt zich posterieur (op de achterste helft van het lichaam). De scapula speelt een belangrijke rol bij het stabiliseren van de andere botten die betrokken zijn bij het ritme van de schouderbeweging. Veel spieren bevinden zich in het gebied van de schoudergordel, waaronder rotator cuff-spieren, zenuwnetwerken zoals de plexus brachialis en bovenarmspieren.

De bloedtoevoer naar de scapula is vaak verstoord bij neurologische aandoeningen zoals cerebrovasculaire accidenten of beroertes en andere hersenbloedingen. Dit kan bewegingsbeperkingen en functionele beperkingen veroorzaken bij mensen met schouderdysfunctie.Dit kan leiden tot een aantal andere problemen, waaronder impingement en subluxatie.

Anatomie

Omdat de scapula posterieur is, dat wil zeggen op de achterkant van het lichaam, zijn er enkele spieren uit verschillende groepen die een rol spelen bij de beweging ervan. De spieren van de rotator cuff liggen direct boven het schouderblad, samen met het bovenste gedeelte van de bovenarmspieren, inclusief de deltaspier en biceps pezen.

Twee belangrijke slagaders, de axillaire slagader en de subclavia-slagader, lopen anterieur aan de scapula en posterior aan het sleutelbeen. Bovendien zijn er, vanwege de locatie van de scapula op de oksel, veel lymfeklieren en lymfenetwerken in dit gebied die helpen bij de afvoer van vocht en het evenwicht in het lichaam.

Een afwijking die de ontwikkeling van de scapula beïnvloedt, is de misvorming van Sprengel. Deze zeldzame aangeboren skeletafwijking zorgt ervoor dat één schouderblad aan één kant van het lichaam te hoog zit. De mate van verplaatsing van het schouderblad kan variëren van twee tot tien centimeter.

Deze aandoening kan gepaard gaan met andere musculoskeletale defecten in het lichaam.

Functie

De scapula is verantwoordelijk voor verschillende bewegingen die een integraal onderdeel zijn van de dagelijkse beweging en soepele bewegingen van de bovenste ledematen. Protractie en terugtrekking van de scapula helpen bij de beweging van de borstgordel en de borstspieren, zowel naar voren als naar achteren. Verhoging en depressie van de scapula helpen bij de beweging van het gehele schouderkapsel op en neer, gezien in bewegingen zoals het ophalen van de schouders.

Opwaartse rotatie en neerwaartse rotatie van de scapula helpen bij de stabilisatie van het schouderkapsel tijdens overmatige armbewegingen. Opwaartse rotatie van de scapula vindt plaats wanneer de arm tegelijkertijd omhoog en naar buiten beweegt. Deze schijnbaar eenvoudige beweging vereist aanzienlijke schouderstabilisatie vanwege de fijne kneepjes van de humerus en scapula. Een vergelijkbare stabiliteit is vereist voor neerwaartse rotatie van de scapula wanneer de arm tegelijkertijd zowel naar beneden als naar binnen beweegt.

Het patroon van spiersamentrekkingen en beweging dat optreedt tussen de scapula en de humerus wordt het scapulohumerale ritme genoemd, dat een groot aandachtspunt is van fysiotherapie voor schouderpijn. Zoals vermeld, is dit vaak een cruciale stoornis bij mensen die worden getroffen door neurologische gebeurtenissen zoals een beroerte als gevolg van een blokkering van de zenuw- en bloedtoevoer naar dit gebied.

Een bijkomend mechanisme waarin de scapula een grote rol speelt, is het scapulothoracale ritme, het patroon van spiercontracties en beweging dat optreedt tussen de scapula en de borstwervel. Net als het scapulohumerale ritme is deze relatie van vitaal belang voor de stabiliteit van het schoudergewricht als geheel.

Bijbehorende voorwaarden

Vanwege de sterkte en locatie van het scapulabot zijn fracturen zeldzaam en treden ze alleen op in gevallen van ernstig of groot meervoudig trauma. Ligamenten zijn van vitaal belang om te helpen bij het behoud van de stabiliteit van het schouderblad. Verwonding aan de ligamenten rond de scapula kan optreden en resulteren in een reeks symptomen, afhankelijk van de ernst. Dit kan in eenvoudige gevallen milde pijn en bewegingsverlies veroorzaken of symptomen die lijken op zenuwbeschadiging, waarbij er geen beweging is in de scapula als gevolg van verlies van de ligamentfunctie.

Schouder impingement syndroom

Het schouderinklemmingssyndroom wordt gedeeltelijk veroorzaakt door verminderde scapulierbewegingen. Dit dient om onnodige druk uit te oefenen op de zenuwen en de bloedtoevoer die door de scapulierspieren loopt. Wanneer gedurende langere tijd overmatige druk op de zenuwen wordt uitgeoefend, kan dit leiden tot een permanent verlies van zenuwfunctie.Om deze reden is een onmiddellijke behandeling van schouderimpingement van het grootste belang om de functie en normale beweging te herstellen.

Subluxatie

Subluxatie is een aandoening die in elk gewricht in het lichaam kan voorkomen. Subluxatie van het schoudergewricht ontstaat door extreme vormen van ligamentlaxiteit. Dit kan moeilijk terug te draaien zijn en nogmaals, vroeg ingrijpen is belangrijk om de complicaties die het gevolg kunnen zijn van deze aandoening tot een minimum te beperken. Spalken en beugels zijn zeer nuttig bij het bevorderen van een juiste houding en het voorkomen van verder letsel. Rust zal helpen de druk op het gewricht te verminderen, samen met het verminderen van de algehele zwelling en pijn.

Revalidatie

Rehabilitatie van letsel aan een schouderbandletsel en schouderimpingement-syndroom omvat rust en spalken om een ​​juiste positionering te verzekeren. Een goede positionering is belangrijk om de ligament(en) de kans te geven om, indien mogelijk, terug te keren naar hun natuurlijke en strakke vorm. Positionering is ook gunstig om de frequentie van zenuwbeknelling en het veroorzaken van acute, aanhoudende pijn te minimaliseren.

Medische professionals kunnen bepalen of er sprake is van significant functieverlies bij de beslissing of therapie is geïndiceerd als onderdeel van de behandeling van het individu. Een behandelplan voor therapie omvat lichte oefeningen, positionering, modaliteiten voor pijnverlichting, samen met lichte versterkende oefeningen zodra het individu door hun arts is goedgekeurd.

Subluxatie treedt meestal op als gevolg van een neurologisch incident, zoals een hersenbloeding of een beroerte. Dit veroorzaakt verlies van zenuwfunctie naar het grote zenuwnetwerk, de brachiale plexus genaamd, die over het schoudergewricht ligt. Dit betekent gedeeltelijk of volledig verlies van motorische en sensorische functie in de aangetaste arm.

In dergelijke gevallen, vanwege de waarschijnlijkheid van gelijktijdige cognitieve stoornissen, is een behandelmethode genaamd neuromusculaire heropvoeding een groot onderdeel van fysieke en ergotherapeutische behandelingen. Dit type behandeling begeleidt een persoon bij het voltooien van basisversterkende activiteiten (en uiteindelijk functionele activiteiten zoals aankleden, toiletgang, baden en meer) met behulp van geschetste methoden om te helpen bij het hervormen van de hersenen en het bouwen van motorische programma’s.

Door nieuwe maar vertrouwde motorische programma’s te ontwikkelen, streven therapeuten naar normale en doelgerichte bewegingen.

Subluxatie komt wel voor in extreme gevallen van ligamentlaxiteit, afgezien van een neurologische diagnose. In deze gevallen zou de fysieke en ergotherapeutische behandeling lijken op de behandeling die wordt aanbevolen voor iemand met een ligamentair letsel.